Κι αν ξανά ρθει; (άρθρο για τον Ερνέστο ΤΣΕ Γκεβάρα)

Γράφει ο Σταύρος Μαντατής

Σαράντα έξι χρόνια πέρασαν απο την δολοφονία του Κομμουνιστή Επαναστάτη Ερνέστο ΤΣΕ Γκεβάρα.

Ήταν 9 Οκτώβρη όταν ο Τσε δολοφονήθηκε από τον υπαξιωματικό του βολιβιανού στρατού, Μάριο Τεράν. Είχε προηγηθεί η καταδίωξή του στα βουνά της Βολιβίας απο τον στρατό της χώρας με την καθοδήγηση της CIA και ο τραυματισμός του. 

Ποιός ήταν όμως αυτός ο άνθρωπος που έγινε σύμβολο με τον θάνατό τού;

Ο ασθματικός νέος απο το Ροσάριο της Αργεντινής δεν γεννήθηκε κομμουνιστής, έγινε κομμουνιστής! 

Ως φοιτητής της ιατρικής μαζί με τον φίλο του Αλμπέρτο Γρανάδο και μία μηχανή «Νόρτον» ξεκίνησαν να γνωρίσουν την Λατινική Αμερική. Στις χώρες που επισκέφτηκαν ήρθαν σε επαφή με την φτώχεια και την ανέχεια των λαών. Αλλά και με τις χαώδεις ταξικές διαφορές απο την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών απο τις πολυεθνικές εταιρίες. Ανάμεσα σε αυτά τα ταξίδια ο Τσε θυμάται «Στο Ελ Πάσο είχα την ευκαιρία να περάσω από τις εκτεταμένες εγκαταστάσεις της United Fruit Company. Για άλλη μια φορά πείστηκα για το πόσο απαίσια είναι αυτά τα καπιταλιστικά χταπόδια. Ορκίστηκα τότε μπροστά σε μια εικόνα του παλαιού και πολυθρηνημένου συντρόφου μας Στάλιν, ότι δεν θα ησυχάσω μέχρι να εξοντωθούν τα χταπόδια αυτά»

Στην Γουατεμάλα που βρισκόταν οργανώνεται πραξικόπημα απο την CIA για την ανατροπή της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης που ψήφισε νόμο για την αναδιανομή της γης στους αγρότες που ανήκε σε ξένες πολυεθνικές. Η ταξική συνείδηση του επαναστάτη ξυπνάει και εντάσσεται στην πολιτοφυλακή της Κομμουνιστικής Νεολαίας.

Στο Μεξικό θα γνωρίσει τον εξόριστο επαναστάτη Φιντέλ Κάστρο. Απο τότε γίνονται αχώριστοι φίλοι. 

Πείθεται να τον ακολουθήσει σε ένα παράτολμο σχέδιο να ξεκινήσουν ένοπλο αντάρτικο αγώνα στην Κούβα. «Ο Φιντέλ μου έκανε εντύπωση ως ένας καταπληκτικός άνθρωπος. Αντιμετώπιζε και επέλυε τα πιο αδύνατα πράγματα. Είχε μια εξαιρετική πίστη ότι αν ξεκινούσε για την Κούβα, θα έφτανε. Ότι αν έφτανε θα πάλευε. Κι ότι παλεύοντας θα νικούσε. Συμμερίστηκα την αισιοδοξία του. Έπρεπε να κάνουμε κάτι, να αγωνιστούμε, να γίνουμε συγκεκριμένοι. Να πάψουμε να κλαιμε και να παλέψουμε».

Παρόλο που το σχέδιο τους προδόθηκε στον δικτάτορα Μπατίστα και ναυάγησαν με το πλοίο "Γκράνμα", κατάφεραν να διαφύγουν στα βουνά της Σίερα Μαέστρα απ όπου και καλούσαν τον κουβανικό λαό σε επανάσταση. 

Στις αρχές του 1959 η Επανάσταση θριάμβευε και ο Ερνέστο θα έγραφε λίγο αργότερα το 1961«Αν με ρωτούσαν εμένα, αν αυτή η Επανάσταση που έχετε μπροστά στα μάτια σας είναι μια επανάσταση κομμουνιστική, αφού θα καθόριζα ακριβώς τι είναι κομμουνισμός αγνοώντας τις κατηγόριες που εξύφανε ο ιμπεριαλισμός και οι αποικιοκρατικές δυνάμεις που τα ανακατεύουν όλα, θα κατέληγα να πω πως αυτή η Επανάσταση, στην περίπτωση που θα θεωρηθεί μαρξιστική —και ακούστε καλά πως λέω μαρξιστική θα είναι, γιατί ανακαλύψαμε εμείς καθώς κι’ αυτή με τις δικές της μεθόδους τους δρόμους που υπέδειξε ο Μαρξ»

Την Επανάσταση την υπηρέτησε ως επικεφαλής για την εκβιομηχάνιση της χώρας, ως επικεφαλής της αγροτικής μεταρρύθμισης και αργότερα της Κουβανικής Εθνικής Τράπεζας, ως εκπρόσωπος της Κούβας σε διεθνείς διπλωματικές και πολιτικές αποστολές, ως στρατιωτικός ηγέτης την εποχή της Κρίσης των Πυραύλων και της αμερικανικής εισβολής στον Κόλπο των Χοίρων, ως πολιτικό στέλεχος που κατέβαινε στις λαϊκές μάζες για να τις οργανώσει και να τις εμψυχώσει. Έδινε ο ίδιος το παράδειγμα της εθελοντικής δουλειάς παρακινούμενος απο ηθικά κίνητρα και όχι υλικές απολαβές πράγμα που ήθελε να περάσει και στους υπόλοιπους. «Η εθελοντική εργασία είναι η αληθινή έκφραση της κομμουνιστικής νοοτροπίας στο να εργάζεσαι σε μια κοινωνία που τα μέσα παραγωγής αποτελούν λαϊκή ιδιοκτησία». Στόχος του η ανάκαμψη της χώρας και η αλλαγή της νοοτροπίας.«Πρέπει να κάνουμε το κοινωνικό χρέος να είναι το θεμελιώδες σημείο πάνω στο οποίο να στηρίζονται όλες οι προσπάθειες της δουλειάς του εργάτη».

Ωστόσο το νησί αποδείχτηκε μικρό για να χωρέσει το ανάστημα ενός τέτοιου ανθρώπου. Φεύγει για να ξεκινήσει και σε άλλες χώρες ένοπλα κινήματα ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Μπορούμε να πούμε πως η παρακάτω φράση του συμπυκνώνει την στρατηγική του: «Πόσο πιο κοντινό και πιο φωτεινό θα βλέπαμε το μέλλον, αν άνθιζαν δυο, τρία, πολυάριθμα Βιετνάμ στην επιφάνεια της γης, με το μερίδιο τους από νεκρούς και απέραντες τραγωδίες, με τον καθημερινό ηρωισμό τους, με τα επανειλημμένα τους πλήγματα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, και με την υποχρέωση γι΄ αυτόν να διασκορπίζει τις δυνάμεις του, κάτω από τις επιθέσεις του μίσους των λαών του κόσμου, που μεγαλώνει όλο και πιο πολύ!» 

Έμεινε όμως μόνος του με λίγους συντρόφους του στην Βολιβία να παλεύει για μια τέτοια τεράστια υπόθεση.....

Με τον θάνατό του έγινε σύμβολο και πέρασε στην αιωνιότητα για να βρίσκεται παντού και πάντα όπου οι εκμεταλλευόμενοι ζητάνε το Δίκιο τους απέναντι στους εκμεταλλευτές. Σε κάθε κοινωνικό αγώνα.. Δημιουργώντας ένα πρωτόγνωρο και μοναδικό  πρότυπο στάσης ζωής.  

Mέχρι σήμερα οι Iνδιάνοι λένε πως οι κυνηγημένοι θεοί των Ίνκας είναι κρυμμένοι στις πέτρες, περιμένοντας να ξανάρθουν μέρες καλύτερες. Tότε, λένε, θα 'ρθει κι αυτός...