Κάλεσμα στην Έπανάσταση του 'Ερωτα

Αὐτὸ τὸ ἀστέρι εἶναι γιὰ ὅλους μας 

Θά ῾θελᾳ νὰ φωνάξω τ᾿ ὄνομά σου, ἀγάπη, μ᾿ ὅλη μου τὴν δύναμη. Νὰ τ᾿ ἀκούσουν οἱ χτίστες ἀπ᾿ τὶς σκαλωσιὲς καὶ νὰ φιλιοῦνται μὲ τὸν ἥλιο νὰ τὸ μάθουν στὰ καράβια οἱ θερμαστὲς καὶ ν᾿ ἀνασάνουν ὅλα τὰ τριαντάφυλλα νὰ τ᾿ ἀκούσει ἡ ἄνοιξη καὶ νά ῾ρχεται πιὸ γρήγορα νὰ τὸ μάθουν τὰ παιδιὰ γιὰ νὰ μὴν φοβοῦνται τὸ σκοτάδι, νὰ τὸ λένε τὰ καλάμια στὶς ἀκροποταμιές, τὰ τρυγόνια πάνω στοὺς φράχτες νὰ τ᾿ ἀκούσουν οἱ πρωτεύουσες τοῦ κόσμου καὶ νὰ τὸ ξαναποῦνε μ ὅλες τὶς καμπάνες τους νὰ τὸ κουβεντιάζουνε τὰ βράδια οἱ πλύστρες χαϊδεύοντας τὰ πρησμένα χέρια τους. Νὰ τὸ φωνάξω τόσο δυνατὰ ποὺ νὰ μὴν ξανακοιμηθεῖ κανένα ὄνειρο στὸν κόσμο καμιὰ ἐλπίδα πιὰ νὰ μὴν πεθάνει. Νὰ τ᾿ ἀκούσει ὁ χρόνος καὶ νὰ μὴν σ᾿ ἀγγίξει, ἀγάπη μου, ποτέ.

Λειβαδίτης Τάσος

(η ταύτιση με πρόσωπα είναι εντελώς προαιρετική,αλλά ει δυνατόν επιθυμητή ως τα μύχια της ψυχής μου ενίοτε και διαρκείας ταύτιση με κλιμάκωση πολύ θα μου άρεσε)...... 

Έχω δυό φίλους,δλδ πολλούς και καλούς έχω αλλά σήμερα θα πω γι αυτούς τους δυό... Τους θυμήθηκα και τους δυό επειδή λένε τα ίδια κι ας είναι διαφορετικής γενιάς..Δεν υπάρχει χάσμα αναμέσά τους επειδή απλά ο Κομμουνισμός είναι η νιότη του Κόσμου... 'Ετσι αν και ο ένας έχει μακριά μαύρα υπέροχα μαλλιά,ενώ ο άλλος γκρίζα και κοντεύει να το πετύχει το καρέ,κανείς τους δεν έχει ούτε μια άσπρη τρίχα στην ψυχή...που λέει κι ο έρωτάς μου ο Μαγιακόφσκι.... Αυτοί λοιπόν τι λένε; Λένε: Βαρέθηκα να ακούω, φοβάμαι ν' αγωνιστώ,φοβάμαι να ερωτευτώ... Μου είπαν! Μη φοβάσαι Μαράκι...Ζήσε! Ερωτεύσου...κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει...Δεν υπάρχουν στερεότυπα και κανόνες στον έρωτα! Παρά μονάχα των αστών η γλιτσιασμένη ηθική που τον υπονομεύει...Μπρος μη διστάζεις! Ερωτεύσου ρίσκαρε τη μιζέρια της ζωής ...πρόλαβε την νιότη ανέβα στο άρμα της, στρατεύσου στην πάλη του έρωτα! Κάνε επανάσταση! Καλώ κι εγώ με τη σειρά μου τώρα ...παρρησία και λέω δυνατά: Μη φοβάσαι να ''συνηθίσεις'' να απογειώνεσαι ,να αποθεώνεις το κορμί σου και το νου σου,και το δικό μου σφε! Δεν συνηθίζεται αυτό...απελευθερώνει δεσμά και αλυσίδες σκλαβωμένου πάθους...Υπόσχομαι να μη σταματήσω μέχρι να τις συντρίψουμε μαζί τις δικές σου και τις δικές μου........Μαζί.. Μόνο ο πρόστυχος ο άνθρωπος τα συνηθίζει όλα..όχι ο επαναστάτης! Εγώ απλά αρέσκομαι να απαγγέλλω Λειβαδίτη τρυπωμένη μέσα στην αγκαλιά του....πώς να τη συνηθίσει κανείς αυτή τη ηδονή; Υπάρχει όμως και μια συνήθεια που πρέπει να συντρίψεις...Αυτή: η Συνήθεια (αφιερωμένο.....στον σφο που αγωνίζεται γενναία.....) 

Συνήθεια εσύ πόρνη μπαμπέσα σε τσάκωσα ένα βράδυ, στο σκοτάδι , να μου ρουφάς της νιότης μου τα όνειρα να με γεμίζεις γλίτσα... Φτηνιάρα είσαι θανατερή, ύπουλη, οκνηρή, μαγίστρα Όμως σαν ξύπνησα φαρμακωμένη και μισοπεθαμένη από τ' άδικα φιλιά σου,πήρα μαχαίρι, το'χωσα βαθιά μεσ'τη καρδιά σου Σε ξέσκισα λοιπόν κι εκδίκηση επήρα γι' όλα εκείνα τα φριχτά , τα γλιτσιασμένα βράδια μου που νόμισα πως ήταν μοίρα... Φόρτωσα το κουφάρι σου για να το περιφέρω να δείχνω σ' όλους πως, εφτάψυχη δεν είσαι. Θνητή είσαι κι εσύ... στοιχειό φρικτό ,αλλά ηττημένο! Ακούς εσύ που σε κρατά στα ροζιασμένα απαίσια σκέλια της δεμένο; Μη τη φοβάσαι, σκότωστη ψάξε να δείς...έχεις απάνω σου λεπίδι κοφτερό και ήδη ματωμένο... Σκότωστη τη πουτάνα κι έλα να τη θάψουμε μαζί να δείς πως ειν' να ζείς ξελευτερωμένος απ' τη θανατερή ανάσα της που κόβει τη δική σου Σκότωστη τη πουτάνα μη τη λυπάσαι να σε σκοτώσει εκείνη προσπαθεί μ' ένα θάνατο αργό που δε σου πρέπει ρουφώντας ως το μεδούλι των οστών σου τη λευτεριά σου τη ρώμη σου την ανδρεία τα μυαλά σου ώσπου ''ανάξιος να μείνεις εραστής'' μιας πεθαμένης νιότης.... Ενώ μπορείς!!!! να γίνεις ο φονιάς της , για να λυτρωθείς... Ακούς; Αν είσαι άντρας δείξε τη ρώμη σου γενναίε! Αν εισαι γυναίκα δείξε τη ρώμη σου γενναία! Αν ακούς μονολογείς και λέγεις: Δεν είμαι παλληκάρι.... Φώναξ' τον Έρωτα να'ρθεί....είναι αυτός γενναίος Να οπλίσει το χέρι σου να γίνει αντρειωμένο, το αίμα της να χύσεις κι απ' τις δικές της μαχαιριές να γιατρευτείς να ζήσεις..... Μη την αφήσεις να γελά να επιχαίρει.... κι εσύ να υποφέρεις Λατρεία θα σου ζητήσει ύστερα και θαν' αργά το νού σου...να το ξέρεις!

της Μαρίας Καραπιπέρη