Αναγκάστηκα να βγω μια ''βολτίτσα'' στο ιστορικό κέντρο της πόλης κυριακάτικα και πρωινιάτικα....
Παρατηρούσα τους εργαζόμενους στα καταστήματα που δουλεύουν Κυριακή, τους οδηγούς στα λεωφορεία, τις καθαρίστριες σε μεγάλα κτίρια άδεια από τους υπόλοιπους εργαζομένους...
Σκεφτόμουν πόσα να παίρνουν για το ''τίμημα'' να μην είναι στο σπίτι, στη θάλασσα με τα παιδιά τους, ραντεβού με τις αγάπες τους, για καφέ με τα φιλαράκια τους,στο γήπεδο; Αναριωτιόμουν πόσα να εισπράξουν ή για πόσα τους εκμισθώνει το αφεντικό για να ξενυχτήσουν από βραδύς το Σάββατο να
μαγειρέψουν και να μην απολαύσουν το μεσημεριανό κυριακάτικο τραπέζι; Που πάρκαραν τα παιδιά τους; Θα ρωτάνε αυτά γιατί δεν έιναι ο μπαμπάς ή η μαμά μαζί μας;
Τι εκμεταλλευτική που είναι η κοινωνία μας έλεγα. Καλά για νέο μας το λές ;
Μου απαντούσε μια φωνή εντός μου! Για νέο δε το λέω ...αλλά το ''παράπονό'' είναι που όλοι αυτοί οι συνάδελφοι δεν συνειδητοποιούν την δύναμή τους, είναι που διαπιστώνω πως ταξική συνείδηση έχουν μόνο τα αφεντικά. Η άρχουσα τάξη.
Εμείς που έχουμε τα ίδια προβλήματα το πολύ απλό να γίνει το κάνουμε πολύ δύσκολο....
Έλεγα ακόμα πως καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή... Μετά σκεφτόμουν πως υπάρχουν και δουλειές που είναι ντροπή. Αλλά μη πάει το μυαλό στα τετριμμένα.. Σκεφτόμουν αυτούς που προδίδουν την τάξη τους για λίγα λεφτουδάκια παραπάνω ,για αυτούς που ρουφιανεύουν τον συνάδελφο για να διατηρήσουν μια θεσούλα που ουσιαστικά είναι ακόμα πιο εκμεταλλευτική, λόγω συνθηκών εργασίας όπως για παράδειγμα η παντελής έλλειψη συγκεκριμένου ωραρίου εργασίας. Όπως αυτοί που ανταλλάσσουν την ελευθερία της σκέψης τους με ''αξιώματα'' διευθυντή ή με το ''προνόμιο'' να νομίζουν οτι είναι εξουσία υπογράφοντας μάλιστα συμβάσεις εργασίας που τους απαγορεύουν να συνδικαλίζονται ,να μη γράφονται καν στο σωματείο τους......
Όπως αυτοί οι εκπαιδευτικοί που θεωρούν τους εαυτούς τους κακομοίρηδες και υποταγμένους για ν' αποκαλύψουν την ιστορική αλήθεια στους μάθητές του για τον φασισμό...και είναι απεργοσπάστες, αλλά ανεβαίνουν στα κεραμίδια για να ζητάνε απεργίες διαρκείας και αντιφασιστικά μέτωπα εκ τους ασφαλούς....εκτός ορίων σχολικής αίθουσας και σχολείων (μη χάσουμε και τη προαγωγή)!
Μα και τι να κάνουν να μη δουλέψουν τα παιδιά; Επειδή συνήθως αυτές οι κατηγορίες εργαζομένων είναι ή πολύ ''πατριώτες'' ή πολύ ''προοδευτικοί''απαντώ ως εξής:
Στον ρου της Ιστορίας υπήρχαν οι ραγιάδες υπήρχε και ο Κολοκοτρώνης.
Υπήρχαν οι Παρισινοί επαναστάτες εργάτες ,υπήρχε και ο Αδόλφος Θιέρσος.
Υπήρχαν οι πατριώτες αγωνιστές του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ ,υπήρχαν και οι δοσίλογοι συνεργάτες των Ναζί,Γερμανοτσολιάδες Ταγματασφαλίτες....
Μάλλον έχει έρθει η ώρα να διαλέξουμε στρατόπεδο αν δε το έχουμε ήδη κάνει.... Ευθύνη την λένε αυτή τη διαδικασία της επιλογής και μάλιστα ατομική...σε χαρακτηρίζει όμως διαχρονικά ακόμα κι όταν πάψεις να βγάζεις αέρα από τα ρουθούνια σου.. Σκέφτηκες μήπως ήρθε η ώρα να βγάλεις φωτιά ,για να βγάλουν οι ταξικοί σου εχθροί καπνό στ' αποκαίδια τους;
Έτσι θα λένε και για σένα:
«Το Παρίσι των εργατών με την Κομμούνα του θα γιορτάζεται πάντα σαν δοξασμένος προάγγελος μιας νέας κοινωνίας. Τους μάρτυρές της τους έχει κλείσει μέσα στη μεγάλη της καρδιά η εργατική τάξη. Τους εξολοθρευτές της τους κάρφωσε κιόλας η Ιστορία στον πάσσαλο της ατίμωσης απ' όπου δεν μπορούν να τους λυτρώσουν μήτε όλες οι προσευχές των παπάδων τους».
Καρλ Μαρξ
