Άρης Βελουχιώτης: “Εγώ, παιδί του Ελληνικού Λαού, ορκίζομαι…”

Γράφει: ο ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

«Πριν κάμποσο καιρό, πάνου στη Λιάκουρα, στο αετοχώρι το Δαδί, ρώτησα ένα παιδί ως οχτώ χρονώ:

- Τον ξέρεις τον Άρη;
- Ναι, μου λέει. Τον ξέρω.
- Τον είδες ποτέ σου;
- Όχι. Μα τόνε ξέρω.
- Πώς είναι;
- Τρεις βολές πιο αψηλός απ' τον πατέρα μου. Κι έχει ένα μεγάλο-μεγάλο κόκκινο άλογο. Και πίσω τον ακολουθάει πάντοτες ένας τρανός αητός με μια σημαία.
Μιαν άλλη φορά, στα Τρίκαλα, ρώτησα ένα “αετόπουλο” που πέρναγε τις γραμμές του οχτρού μεταφέροντας μαντάτα στους αντάρτες μέσα στο κούφωμα ενός καλαμιού.
- Γιωργή, τον ξέρεις τον Άρη;
- Τόνε ξέρω.
- Τον είδες ποτέ σου;
- Τον είδα με τα μάτια μου.
- Πώς είναι;
- Έχει μακριά γένεια κι ένα αληθινό άστρο στο μαύρο σκούφο του. Κι άμα μιλάει -κι ας χιονίζει ακόμα- γίνεται μονομιάς πολλή ζέστα. Κι όταν ακούνε το όνομά του οι Γερμανοί κρύβουνται σα λαγοί μέσα στα δάσα.
Ένα μεγάλο κόκκινο άλογο, ένας αητός με μια σημαία, ένα άστρο αληθινό, πολλή ζέστα -αυτός είναι ο Άρης των παιδιών και των μεγάλων.
Και γω που δυο φορές όλο-όλο τον αντάμωσα, έτσι σαν τα παιδιά και γω, έτσι τον βλέπω και τον τραγουδάω τον ΑΡΗ»  

 (Γιάννης Ρίτσος,  Το υστερόγραφο της δόξας – Άρης Βελουχιώτης)                                                                                             

    16 Ιούνη 1945. Σαν σήμερα, πριν από 71 χρόνια, ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ, ο Άρης Βελουχιώτης, φεύγει από τη ζωή.

   Ο Άρης, κυκλωμένος από τους διώκτες του, έξω από τη Μεσούντα, θα ανοίξει ο ίδιος την πόρτα της αιωνιότητας. Θα περάσει στην αθανασία της συλλογικής μνήμης και συνείδησης, δίνοντας το τέλος με το ατομικό του περίστροφο. Μαζί του στο θάνατο τον συντρόφεψε ο πιστός του αντάρτης, ο Τζαβέλας.

   Ακολούθησε ο κανιβαλισμός. Η θηριωδία του μεταβαρκιζιανού καθεστώτος. Οι δύο νεκροί σύντροφοι θα αποκεφαλιστούν και τα κεφάλια τους θα κρεμαστούν από τις 18 έως τις 20 Ιούνη, σ' ένα φανοστάτη στα Τρίκαλα.

   Τι ήταν ο Άρης; Εκείνο το «αμείλικτο τέρας» που περιγράφουν οι θιασώτες του πιο πρωτόγονου και συνάμα βλακώδους αντικομμουνισμού; Ήταν από στρατιωτική άποψη ένας «κατσαπλιάς», όπως διατείνονταν οι «ήρωες» του δοσιλογισμού; Κάποιος με «θολή» πολιτική σκέψη, όπως λένε εκείνοι που όσα δεν φτάνουν τα κάνουν κρεμαστάρια; Ας δώσουμε το λόγο στους – σοβαρούς – πολιτικούς αντιπάλους του Άρη.

    Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος αναφέρει: 

«Ο Άρης ήταν ένας αγνός ιδεολόγος» (Φίλιππος Φιλλίπου, «Βήμα», 3/2/2002), «ήταν έναςευφυής άνθρωπος» (εφημερίδα «Πρώτη», 24/9/1986)

  ΟΕυάγγελος Αβέρωφ – Τοσίτσας  στο βιβλίο του «Φωτιά και τσεκούρι», αναφέρει:

«… ο Άρης απέδειξε ότι είχε ψυχοσύνθεση ηγέτου, χάρη σ' αυτόν, το γόητρο του ΕΛΑΣ ανήλθε κατακορύφως», Ο ίδιος μιλώντας για την «θεαματική εξέλιξη» του ΕΑΜ/ΕΛΑΣτονίζει ότι «ο Άρης ήταν ο κύριος παράγων της». Ο Αβέρωφ - και όχι κάποιος πολιτικός φίλος του Άρη - τον περιγράφει ως «ηγέτη», «γενναίο», «καλό οργανωτή», ως άνθρωπο που «δεν του έλειπε ούτε η ευφυΐα ούτε κάποια παιδεία». Και προσθέτει ο Αβέρωφ: «Ένας Ιταλός στρατηγός, που δεν είχε κανένα λόγο να τον συμπαθή, ο Ινφάντε, είπε το 1945 στον γράφοντα τις σελίδες αυτές: "Από όλους τους αρχηγούς του ΕΑΜ / ΕΛΑΣ που γνώρισα, και γνώρισα πολλούς, μόνον ο Άρης μου έκαμε εντύπωση. Ήταν δυνατός, στοχαστικός, είχε λεπτότητα"».

   Πολύ πριν από την αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα τα 4/5 της χώρας είχαν ήδη απελευθερωθεί από τον ΕΛΑΣ. Ήδη από την Άνοιξη του ’44,  το Γερμανικό επιτελείο του οποίου ηγείτο ο Χέλμουτ Φέλμυ αναγκάστηκε να κηρύξει την Πελοπόννησο ως εμπόλεμη ζώνη και τούτο λόγω της καθόδου του Άρη στην Πελοπόννησο.

    Ο ίδιος ο Φέλμυ σημείωνε ότι χρειαζόταν τουλάχιστον 3 μεραρχίες επιπλέον, μόνο για την Πελοπόννησο, λόγω της ανάπτυξης στις τάξεις του ΕΛΑΣ  που είχε εμφυσήσει το οργανωτικό πνεύμα του Άρη και η  προσωπική του παρουσία στην περιοχή («Από τη Βιέννη στα Καλάβρυτα. Τα αιματηρά ίχνη της 117ης Μεραρχίας Καταδρομών στη Σερβία και την Ελλάδα», Βιβλιοπωλείον της Εστίας).

    Τέτοια αποτελέσματα μάλλον δεν θα μπορούσαν να επιτυγχάνονται από «κατσαπλιάδες»…

    Καταγεγραμμένες είναι οι απόψεις του  Κρις Μοντάγκιου Γούντχαουζ, του Άγγλου Συνταγματάρχη, επικεφαλής της βρετανικής αποστολής στην Ελλάδα, για τον Άρη ως στρατιωτική μεγαλοφυΐα: «Χωρίς Ζέρβα δεν γινόταν, χωρίς Άρη δεν πετύχαινε», έλεγε ο Γούντχαουζ για την επιχείρηση της ανατίναξης του Γοργοποτάμου. 

    Ο Κρις Γουντχάουζ, σε επιστολή του προς την ηγεσία του ΕΑΜ, αμέσως μετά την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου,  ανάμεσα στα άλλα γράφει: «…θέλω να ευχαριστήσω εκ μέρους της Αγγλίας και την οργάνωσίν σας και τον ικανώτατον στρατιωτικόν αρχηγόν σας»(Στρατηγού Ν. Ζέρβα: «Απομνημονεύματα», εκδόσεις «Μέτρον»).

   Όσο για την πολιτική διορατικότητα και οξυδέρκεια του Άρη, πέρα από τις διαπιστώσεις του για τις συμφωνίες του Λιβάνου, της Καζέρτας και φυσικά της Βάρκιζας ότι «παρέδιδαν το απελευθερωτικό κίνημα δεμένο χειροπόδαρα στους Άγγλους» («Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων», Δ.Χαριτόπουλου, εκδόσεις «Τόπος» - RealNews) αρκεί η υπόμνηση των λόγων του στη σύσκεψη των καπετάνιων του ΕΛΑΣ τον Νοέμβρη του ’44: 

«Αν ζήσει κανένας σας  – τους έλεγε - να θυμάται τα λόγια αυτά. Οι Εγγλέζοι θα σας σφάξουν όλους σαν αρνιά, εγώ στα χέρια τους δε θα πέσω, γιατί τα βουνά με ξέρουν. Με την πέτρα προσκέφαλο, την ψείρα συντροφιά, την κάπα σκέπασμα δε θα με ιδούνε ζωντανό στα χέρια τους. Αυτό θέλω να το θυμάστε αν κανένας σας ζήσει». 

    Επομένως, όπως έχει γράψει και ο συνάδελφος Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος: «Μπορεί να προσάψει κανείς ό,τι θέλει στον Βελουχιώτη, όχι όμως απουσία στρατηγικού, “γεωπολιτικού” ενστίκτου και βαθιάς ιστορικής γνώσης».

   Ο Άρης Βελουχιώτης δεν γεννήθηκε μέσα σε μια στιγμή, όπως η Αθηνά μέσα από το κεφάλι του Δία. Δεν προέκυψε αστραπιαία. Για να φτάσει να διαμορφωθεί από τον Θανάση Κλάρα (αυτό ήταν το πραγματικό του όνομα) στον χιλιοτραγουδισμένο πρωτοκαπετάνιο του ΕΛΑΣ, διένυσε μια πολυκύμαντη πορεία βασανιστικής ωρίμανσης .

    Ο Άρης ήταν δημιούργημα και «γέννημα» της ανάτασης του ίδιου του ελληνικού λαού. Ο μεγάλος ποιητής Κώστας Βάρναλης στο βιβλίο του Πάνου Λαγδά «Άρης Βελουχιώτης ο πρώτος του αγώνα», έγραψε: 

«Θρυλικός ο Άρης Βελουχιώτης. Ο πρώτος που άρχισε την Αντίσταση του λαού στα βουνά κι ο τελευταίος που την έκλεισε με τον τραγικό του θάνατο. Η πρώτη ψυχή του Αγώνα, κι η τελευταία πνοή. Λίγοι το καταλάβανε όπως ο Άρης, πως οι εχθροί της Ελλάδας (ξένοι και ντόπιοι) θα μετατρέπανε τη νίκη του έθνους σε νίκη των εχθρών του. Τιμή και δόξα στο ασύγκριτο παλληκάρι. Τιμή και δόξα και στο λαό που τόνε γέννησε».

   Ο Άρης δεν υπήρξε, δεν διαμορφώθηκε «τυχαία». Η διαδρομή από τον Θανάση Κλάρα μέχρι τον κομμουνιστή Άρη Βελουχιώτη, είναι μια διαδρομή ταυτισμένη με το μήνυμα που εκπέμπεται από τα ίδια τα νάματα της ποίησης του κομμουνισμού.

    Πολλοί παριστάνουν τους «αρμόδιους» να μιλήσουν γι' αυτή τη διαδρομή. Όμως, αρμοδιότερος ήταν ο ίδιος ο Άρης. Και μίλησε: 

«...Αν στη ζωή μου υπάρχει ένα σημείο που με συγκίνηση και με υπερηφάνεια αφάνταστη από καιρού σε καιρό γυρίζω και βλέπω, είναι ακριβώς η εποχή που μπήκα στο Κομμουνιστικό Κόμμα», γράφει σε επιστολή στον «Ριζοσπάστη», στις  9/9/1931. «Έκτοτε - συνεχίζει - δεν έχω στο ενεργητικό μου παρά φυλακίσεις για πάλη επαναστατική. Μιλάν τα γεγονότα, μιλάει αυτή η αλήθεια. Ούτε ΜΙΑ ΚΗΛΙΔΑ. Είναι αυτό σε βάρος μου; Είναι αυτό στοιχείο ενάντια στο Κομμουνιστικό Κόμμα;». Περίπου προφητικά στην ίδια επιστολή καταλήγει: «Στο κόμμα αυτό έδωσα όλη μου τη ζωή και θα συνεχίσω να δίνω όσες δυνάμεις μου απομείναν στον αγώνα του, για το ψωμί των εργαζομένων, κατά των φόρων και των πολέμων, για την επανάσταση».

   Με αυτά τα εφόδια έφερε σε πέρας ο Άρης την αποστολή που του ανατέθηκε, όταν ανέλαβε να υλοποιήσει την απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ για την συγκρότηση αντάρτικου απελευθερωτικού στρατού.

    Με αυτό το πνεύμα γράφτηκε από το χέρι του Άρη οόρκος του ΕΛΑΣ, ο όρκος της πρώτης αντάρτικης ομάδας στη Ρούμελη που δόθηκε το 1942 στη ΓραμμένηΟξιά:

    «Εγώ παιδί του Ελληνικού Λαού, ορκίζομαι να αγωνιστώ πιστά από τις τάξεις του ΕΛΑΣ, χύνοντας και την τελευταία ρανίδα του αίματός μου, σαν γνήσιος πατριώτης για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του Λαού μας, κι ακόμα να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιος του αγρότη.

    Δέχομαι προκαταβολικά την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Έθνους και του Λαού και υπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω αν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δε γίνει ο Λαός νοικοκύρης στον τόπο του».

    Αθάνατο πολιτικό κειμήλιο, διαχρονικής αξίας - και δραματικής επικαιρότητας στη σημερινή Ελλάδα των ξένων δανειστών και των εγχώριων «σωτήρων» - αποτελεί η ιστορική ομιλία του Άρη που την εκφωνεί στις 29 Οκτώβρη του 1944 στην απελευθερωμένη Λαμία εκ μέρους του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ.

    Ο Άρης παρουσιάζει την πολιτική του ΕΑΜ και, ανάμεσα στα άλλα, λέει:

   «Θα δώσουμε στο λαό τα οικονομικά μέσα για να μπορεί να μη σκορπάει την οικογένειά του στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.

Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει.

   Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους.

   Ενώ εμείς το μόνο που διαθέτουμε είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά, αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε.

   Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαιά τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;

   Όταν έξαφνα στα 1929-'31 το κράτος ζήτησε, λόγω της οικονομικής κρίσης που μάστιζε τότε τη χώρα μας, να κατεβάσουν οι ξένοι ομολογιούχοι το ποσοστό που πληρώναμε σε τοκοχρεολύσια, οι Άγγλοι δέχτηκαν να το μειώσουν σε 35%, αλλά οι Έλληνες ομολογιούχοι αρνήθηκαν.

   Να, λοιπόν, ποιος είναι ο πατριωτισμός τους! Αυτός φτάνει μέχρι το σημείο που δεν θίγονται τα οικονομικά τους συμφέροντα.

   Αυτοί, λοιπόν, οι ίδιοι που μας κατηγορούν ότι επιδιώκουμε την κατάργηση των συνόρων και τη διάλυση του κράτους, αυτοί τα ξεπουλάνε αυτά στην πρώτη ευκαιρία(...). Με αυτά τα μέσα προσπαθούν να εξαπατήσουν το λαό για να συνεχίσουν το ξεζούμισμα και την εκμετάλλευσή του».

   Ο Άρης λατρεύτηκε από τους συναγωνιστές του. Να τι περιγράφει ένας από τους αντάρτες του, ο Καραδημήτρης, στον Σπύρο Μελετζή:

«Τί να σου πω, Σπύρο, τόσο σκληραγωγημένο άνθρωπο δε θα ξανακάνει ο κόσμος. Στις πορείες εμείς παιδιά τώρα και κουραζόμαστε και κείνος άντεχε πιο πολύ απ' όλους μας, στην πείνα τα ίδια, στη δίψα και στην κακοπέραση. Πολλές φορές έμεινε εκείνος νηστικός για να δώσει σε μας. Κι ένα τσιγάρο ακόμα νά 'χε θα τό 'δινε σε μας. Ήταν τόσο σκληρός με τον εαυτό του που πολλές φορές μας τρόμαζε. Ούτε ασκητής, ούτε φακίρης δε θα μπορούσε ν' αντέξει στη γεμάτη στερήσεις ζωή που έκανε ο Άρης και μάλιστα τότε στις αρχές που ξεκινήσαμε. Μαρτυρήσαμε όλοι μας, κι αν δεν ήταν ο Άρης να μας εμψυχώνει κάθε μέρα, θα τά 'χαμε παρατήσει. Τόσο δύσκολες μέρες περάσαμε τότε στις αρχές».

   Από την σημερινή Ελλάδα δεν λείπουν οι απόγονοι του δοσιλογισμού. Οι πολιτικοί και ιδεολογικοί συνεχιστές των ταγματασφαλιτών. Οι φασίστες γκεμπελίσκοι που ματαιοπονούν στην προσπάθεια τους να σπιλώσουν τον Άρη και να παραχαράξουν την Ιστορία.

    Όπως συνηθίζεται στην περίπτωση των φασιστών, ο «Καιάδας» της γελοιότητάς τους είναι τόσο βαθύς όσο η προστυχιά τους. Και όσο πιο πρόστυχοι γίνονται τόσο περισσότερο θυμίζουν τον «ήρωα» ενός επίσης «προφητικού» κειμένου που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Αναγέννηση» στις 21 Ιούνη 1945. Ο Θεσσαλός δημοσιογράφος Φαίδων Μακρής, έγραφε:

    «Σύμφωνα με τους μαθηματικούς νόμους του εκκρεμούς, το καθημαγμένο κεφάλι του Άρη Βελουχιώτη, ταλαντευόταν προχθές κρεμασμένο σ' ένα φανοστάτη της πλατείας των Τρικάλων. Αιωρείτο αργά. Δεξιά - αριστερά, δεξιά - αριστερά και κάθε ταλάντευση σημείωνε και μια τραγική στιγμή των καιρών που διανύουμε. Σιωπηλά τα πλήθη βλέπαν με κατάπληξη το μακάβριο θέαμα.

    Ένα "γιατί;" μεγάλο σαν το έργο του Αρη, γεννιόταν μες στις ψυχές όλων χωρίς να φτάνει και στα χείλια. Η ανταρσία του ενάντια στο κράτος τιμωρήθηκε με το θάνατο, η ανταρσία ενάντια στο κόμμα του τιμωρήθηκε ακόμα πιο σκληρά για έναν κομμουνιστή, με τη διαγραφή του.

    Όμως, η αισχρή, βάρβαρη και ανίερη διαπόμπευση της κεφαλής του ήρωα είναι μια ιστορική αδικία και μια εθνική ντροπή...

    "Χαράς ευαγγέλια" γαύγισε για το θάνατο τουήρωα η εμπαθής ασημότης της Νομαρχίας Τρικάλων, χωρίς να σκεφτεί ότι όταν αυτός θα εγκαταλείψει με "τας κεκανονισμένας τιμάς" τη ζωή, ύστερα από λίγο δε θα τον θυμούνται ούτε οι στενότεροι συγγενείς του, ενώ τον Άρη Βελουχιώτη δε θα τον ξεχάσουν ούτε οι φίλοι του ούτε οι εχθροί του. Γιατί αυτός και το έργο του έχουν πια καταγραφεί στην ιστορία του έθνους».

  

    Αυτός ήταν ο Άρης. Ανέγγιχτος από κάθε επιχείρηση γκεμπελικού τύπου λασπολόγησης του ονόματός του. Και έτσι θα παραμείνει: Ολικά και αμετάκλητα αποκαταστημένος στη συνείδηση του λαού. Γιατί, πολύ απλά, είναι βαθιά εγκαταστημένος στο νου και στην καρδιά του λαού, ως σύμβολο των αγώνων για τη λευτεριά και τη δημοκρατία του λαού.  

Read More

Σε μία απόδειξη 100 ευρώ τα 60,5 ευρώ πάνε στο κράτος!

Η «προσομοίωση» των μέτρων που πέρασε η κυβέρνηση από τη Βουλή, με βασικό επιχείρημα ότι πλήττουν τους λίγους «έχοντες» και προστατεύουν τους πολλούς, (μάλιστα δόθηκε και πολιτική διάσταση με κυβερνητικά στελέχη να δηλώνουν ότι τιμωρούνται όσοι ψήφισαν «ναι» στο δημοψήφισμα), αποκαλύπτει απίστευτα συμπεράσματα:

1. Για κάθε 100 ευρώ απόδειξης λιανικής ή τιμολογίου παροχής υπηρεσιών που θα εκδίδεται, θα πρέπει να αποδίδονται ακόμη και 60 ευρώ στο κράτος υπό μορφή φόρων και ασφαλιστικών εισφορών. Ετσι, το κίνητρο μη έκδοσης της απόδειξης έγινε μεγαλύτερο από ποτέ. Η απόδειξη σε μια ταμειακή μηχανή που έχει εγκατασταθεί σε μια μικρομεσαία επιχείρηση (ατομική ή προσωπική) ή αντίστοιχα το τιμολόγιο παροχής υπηρεσιών ενσωματώνει:

• ΦΠΑ 24%.

• Φόρο εισοδήματος και εισφορά αλληλεγγύης που κυμαίνεται από 22% έως 55%.

• Ασφαλιστική εισφορά (20% για την κύρια σύνταξη, 7% για την επικουρική αν υπάρχει και 6,95% για τον κλάδο υγείας).

Πρακτικά, αυτό σημαίνει, σύμφωνα με την Καθημερινή, ότι η έκδοση μιας απόδειξης 100 ευρώ θα υποχρεώνει τον εκδότη-επιχείρηση, να καταβάλει στο κράτος τουλάχιστον 60,5 ευρώ (24 ευρώ σε ΦΠΑ, τουλάχιστον 20,5 ευρώ σε ασφαλιστικές εισφορές και 16 ευρώ σε φόρους). Πρόκειται για το ισχυρότερο κίνητρο φοροδιαφυγής που υπήρξε ποτέ στη χώρα. Και μάλιστα, χωρίς να υπάρχει «γραμμή άμυνας». Μετά την τελευταία αναθεώρηση, τα πρόστιμα για τη μη έκδοση απόδειξης είναι ελάχιστα (σ.σ. ελεγκτής της εφορίας έλεγε στην «Κ» ότι πλέον δεν έχει νόημα να βγαίνουν συνεργεία ελέγχου).

2. Το κόστος άσκησης επιχειρηματικής δραστηριότητας στην Ελλάδα εκτινάσσεται πάνω από το 50% για ένα εκατομμύριο επιτηδευματίες και επαγγελματίες. Σε ομόρρυθμη εταιρεία με δύο εταίρους, η οποία θα εμφανίσει κέρδη 68.000 ευρώ, θα απομείνει τελικώς καθαρό μηνιαίο εισόδημα της τάξεως των 1.200 ευρώ στον καθένα. Από τα 68.000 ευρώ, τα 18.447 ευρώ θα πάνε στο ασφαλιστικό ταμείο. Από τα 50.000 ευρώ που θα απομείνουν, τα 21.000 ευρώ θα δοθούν για τέλος επιτηδεύματος, φόρο 29% επί των κερδών, προκαταβολή φόρου επόμενου έτους (θα φτάσει στο 100% το 2017) και εισφορά αλληλεγγύης. Θα απομείνουν 29.000 ευρώ για τους δύο εταίρους ή 1.200 ευρώ τον μήνα στον καθένα. Ηδη οι λογιστές κατακλύζονται από αιτήματα για διακοπές εργασιών και μεταφορές εδρών μέχρι στησίματα «βιοτεχνιών» έκδοσης εικονικών τιμολογίων.

3. Ο συνδυασμός της αύξησης του φόρου εισοδήματος αλλά και του ΕΝΦΙΑ για τις μεσαίες και μεγάλες ακίνητες περιουσίες –επιχειρήσεων αλλά και φυσικών προσώπων– εκτινάσσει τον φορολογικό συντελεστή επί του εισοδήματος από ακίνητα στο 50-60%. Δεν γλιτώνουν ούτε οι εταιρείες επενδύσεων, με αποτέλεσμα να είναι ορατός πλέον ο κίνδυνος αναστολής επενδυτικών πλάνων εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ.

4. Η Ελλάδα καθίσταται η ακριβότερη –από πλευράς φόρων και εισφορών– χώρα για τα στελέχη επιχειρήσεων. Ενεργοποιώντας τον υψηλό συντελεστή (52,5% ή 55%) ακόμη και από τις 40.000 ευρώ και επιβάλλοντας από τις υψηλότερες εισφορές στον κόσμο, το σύστημα υποχρεώνει τον εργοδότη να επιβαρύνεται πλέον με 77.823 ευρώ τον χρόνο προκειμένου το στέλεχός του να εισπράττει στο τέλος καθαρά περίπου 2.370 ευρώ τον μήνα.

5. Το κίνητρο για το λαθρεμπόριο έγινε ισχυρότερο από ποτέ: στα καύσιμα, ο συντελεστής έχει ξεπεράσει πλέον το 70% και είναι από τους τρεις υψηλότερους στην Ευρώπη, ενώ στα τσιγάρα ένα πακέτο θα φορολογείται με πάνω από 80%.

enikonomia

Read More

Πρώην Υπουργός Δικαιοσύνης σε Μαρινάκη: «Πρόσεξέ μου την Καλλονή»

Συνομιλία - φωτιά του πρώην Υπουργού Δικαιοσύνης Χαράλαμπου Αθανασίου με τον Βαγγέλη Μαρινάκη, κατά την οποία του ζητάει «να προσέξει την Καλλονή», αποκαλύπτεται μέσα από τις νόμιμες μαγνητοφωνήσεις της ΕΥΠ!

Ακόμα ένα «καυτό» απόσπασμα από τις μαγνητοφωνήσεις τις ΕΥΠ στην υπόθεση των «στημένων» ποδοσφαιρικών αγώνων αποκαλύπτει η εβδομαδιαία εφημερίδα «Παρασκήνιο». Ένα απόσπασμα, το οποίο θα συζητηθεί και δημιουργεί πολλά «ερωτηματικά», κυρίως για το «αίτημα» του Χαράλαμπου Αθανασίου προς τον Βαγγέλη Μαρινάκη.

 

Όπως αναφέρει το ρεπορτάζ της εφημερίδας «στην απομαγνητοφώνηση ακούγεται ο πρώην Υπουργός Δικαιοσύνης να συζητά με τον μεγαλοπαράγοντα του Ολυμπιακού αλλά και κατηγορούμενο στην υπόθεση της εγκληματικής, Β. Μαρινάκη, και να του ζητά, μεταξύ άλλων, να του προσέξει την Καλλονή, δηλαδή την ομάδα της Λέσβου, από όπου κατάγεται αλλά και εκλέγεται ο κ. Αθανασίου.

Οι απομαγνητοφωνημένες συνομιλίες είναι στη διάθεση των δικαστικών και ανακριτικών Αρχών, που μπορούν να αποδείξουν τις σχέσεις που διατηρούσε ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης με έναν μεγαλοπαράγοντα του ποδοσφαίρου, ο οποίος ελεγχόταν την ίδια περίοδο.

Από την συνομιλία που βλέπει το φως της δημοσιότητας εκδηλώνονται εύλογα οι εξής απορίες. 

Πως είναι δυνατός ένας Υπουργός Δικαιοσύνης να συνομιλεί με έναν παράγοντα του ελληνικού ποδοσφαίρου, που κατηγορήθηκε την ίδια περίοδο για «στημένα» παιχνίδια και άλλες παραβάσεις; Και δεύτερον πως είναι δυνατόν να ζητάει ο Χαράλαμπος Αθανασίου από τον ιδιοκτήτη του Ολυμπιακού να «του προσέξει την Καλλονή»; Τι ακριβώς εννοεί και από που και ως που να μπορεί ο ιδιοκτήτης των «ερυθρόλευκων» να προσέξει την ομάδα της Μυτιλήνης;

Ιδού το δημοσίευμα

πηγή

Read More

Στίβεν Χόκινγκ: "Δεν υπάρχει παράδεισος ή μετά θάνατον ζωή"

ΛΟΝΔΙΝΟ. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι σαν υπολογιστής και κάποια στιγμή θα πάψει να λειτουργεί. Αλλά μόλις περάσει η τελευταία αναλαμπή, δεν υπάρχει τίποτε πια πέρα από αυτήν. Ούτε Παράδεισος ούτε μετά θάνατον ζωή. Αυτά είναι παραμύθια για όσους φοβούνται το σκοτάδι...

Τις απόψεις του για τη ζωή και τον θάνατο ανέπτυξε σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Guardian ο επιφανής φυσικός Στίβεν Χόκινγκ, εν όψει διάλεξής του στο Λονδίνο με θέμα «Γιατί βρισκόμαστε εδώ;». Τα τελευταία του σχόλια, σημειώνει η εφημερίδα, προχωρούν ένα βήμα πιο μπροστά σε σχέση με τις επισημάνσεις του στο βιβλίο The Grand Design του 2010, στο οποίο βεβαίωσε, σηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων θρησκευτικών ηγετών, ότι το σύμπαν δεν χρειάζεται απαραίτητα κάποιον δημιουργό για να εξηγηθεί ή να λειτουργήσει. Στη συνέντευξή του στον Guardian, ο Στίβεν Χόκινγκ, 69 ετών σήμερα, απορρίπτει την ιδέα ότι υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο και δίνει έμφαση στην ανάγκη να εκπληρώσουμε την αποστολή μας ο καθένας στη Γη, κάνοντας καλή χρήση της ύπαρξής μας... Στην ερώτηση πώς θα πρέπει να ζούμε, ο κ. Χόκινγκ έδωσε την απλή απάντηση: «Θα πρέπει να αναζητήσουμε τη μεγαλύτερη δυνατόν αξία των πράξεών μας».

Αυτή τη φορά, όπως παρατήρησε η εφημερίδα, ο Στίβεν Χόκινγκ χαράσσει μια έντονη διαχωριστική γραμμή μεταξύ της χρήσης του Θεού ως μεταφοράς και της πεποίθησης ότι υπάρχει ένας πανταχού παρών δημιουργός, του οποίου τα χέρια καθοδηγούν τις λειτουργίες του κόσμου. Κληθείς να αναλύσει τις απόψεις του για τον θάνατο, ο κορυφαίος επιστήμονας αναφέρθηκε στην ανίατη ασθένεια από την οποία πάσχει και η οποία, υπογραμμίζει, τελικά τον οδήγησε να απολαύσει τη ζωή περισσότερο: «Εχω ζήσει με την προοπτική ενός πρόωρου θανάτου τα τελευταία 49 χρόνια. Δεν φοβάμαι τον θάνατο, αλλά δεν βιάζομαι να πεθάνω. Εχω πολλά να κάνω προηγουμένως»... «Θεωρώ τον εγκέφαλο ως έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή, ο οποίος θα πάψει να λειτουργεί όταν χαλάσουν τα εξαρτήματά του. Δεν υπάρχει Παράδεισος ή ζωή μετά θάνατον για χαλασμένους υπολογιστές. Αυτό είναι ένα παραμύθι για τους ανθρώπους που φοβούνται το σκοτάδι», δήλωσε ο Στίβεν Χόκινγκ. Στη διάλεξη αναμένεται να αναφερθεί στη γένεση των γαλαξιών και γενικότερα στη δημιουργία. «Η επιστήμη προβλέπει ότι πολλά διαφορετικά είδη σύμπαντος θα δημιουργηθούν αυθόρμητα μέσα από το τίποτα. Είναι μια υπόθεση τύχης στην οποία συμμετέχουμε», δήλωσε. Ο Χόκινγκ πιστεύει ότι με τα υπερσύγχρονα διαστημικά εργαλεία, όπως το παρατηρητήριο Planck της Ευρωπαϊκής Διαστημικής Υπηρεσίας, ESA, είναι δυνατόν να εντοπιστούν αρχαία ίχνη φωτός από τα πρώτα στάδια του σύμπαντος και να οδηγήσουν σε εκτιμήσεις για το πώς σχηματίστηκε ο δικός μας χώρος στο σύμπαν.

Απαντώντας στην ερώτηση «Γιατί βρισκόμαστε εδώ;» θα αναλύσει τη θεωρία του για το πώς προέκυψαν από μια σειρά γεγονότων στο αρχέγονο σύμπαν τα δεδομένα που επέτρεψαν την ανάπτυξη της ανθρώπινης ζωής. Εκτός από τον Χόκινγκ, στην εκδήλωση του Google Ζeitgeist στη βρετανική πρωτεύουσα θα μιλήσουν ο υπουργός Οικονομικών Τζορτζ Οσμπορν και ο βραβευμένος με Νομπέλ οικονομολόγος Τζόζεφ Στίγκλιτς.

Από την Καθημερινή ...

Read More

Έρευνα: Οι πλουσιότερες οικογένειες στην Φλωρεντία έχουν διατηρήσει τον πλούτο τους για σχεδόν 600 χρόνια

• Έρευνα υποδεικνύει ότι υπάρχει ένα ‘δάπεδο’ που βοηθάει τις πλούσιες οικογένειες να διατηρήσουν τον πλούτο τους για σχεδόν 6 αιώνες

• Τα κορυφαία 5 επίθετα από απόψεως πλούτου από το 2011 συνδέθηκαν με πλούσια ονόματα το 1427

Στην Φλωρεντία της Ιταλίας, οι πλούσιες οικογένειες  έχουν διατηρήσει τα πλούτη τους για σχεδόν 600 χρόνια. Σύμφωνα με την μελέτη Intergenerational mobility in the very long run: Florence 1427-2011 που διεξήχθη από οικονομολόγους της κεντρικής Τράπεζας της Ιταλίας, έγιναν κάποιες διαπιστώσεις όσον αφορά την διαγενεακή κινητικότητα πλούτου στο πολύ μακροχρόνιο πλαίσιο.

Πως έγινε η μελέτη; Πήραν τους σημερινούς πλουσιότερους βάσει των στοιχείων του 2011 και έπειτα, βάσει του επώνυμού τους, έκαναν μια συσχέτιση και ανίχνευση αυτού στο παρελθόν και συγκεκριμένα στο έτος 1427, όπου βρέθηκε ότι και τότε βάσει του σχετικού αρχείου που είχαν στην Φλωρεντία το 1427 (οργανωμένο κράτος, αφού το αρχείο διατηρήθηκε τόσους αιώνες), συγκρίθηκε με τα τότε στοιχεία και εντέλει διαπιστώθηκε ότι οι τότε πλουσιότεροι, είναι και σήμερα.

Σημειώνουμε δε, ότι η Φλωρεντία ήταν για μεγάλο χρονικό διάστημα η πρωτεύουσα του ομώνυμου κρατιδίου και μόλις τον 19ο αιώνα, εντάχθηκε στην ενοποίηση των κρατιδίων που συνέστησαν την Ιταλία, παύοντας βέβαια να είναι πρωτεύουσα στο νέο κράτος και παραμένοντας έκτοτε, απλώς μια σημαντική πόλη. Στο διάστημα δε, από το 1427 έως το 2011, έγιναν στην περιοχή μεγάλες και συχνές γεωπολιτικές αναταραχές, οι οποίες όμως φαίνεται να μην επέδρασαν στον πλούτο των πλουσιοτέρων, που όπως θα σας πούμε αμέσως παρακάτω, διατηρήθηκε.

Δείτε τον κάτωθι πίνακα:

Ο πίνακας μας παρουσιάζει τους πέντε με το υψηλότερο εισόδημα το 2011 (τα ονόματα δεν αποκαλύπτονται για λόγους διακριτικότητας, αλλά παρουσιάζονται ως Α, Β, C, D, E), οι οποίοι ήταν και από τους πλουσιότερους το 1427. Το 1427 αυτοί οι πέντε πλουσιότεροι ανήκαν σε συντεχνίες του μαλλιού, μεταξιού, και υποδηματοποιών, διατηρούσαν δε υψηλό στάτους και είχαν οικονομική και πολιτική επιρροή. Για παράδειγμα, ο επανομαζόμενος Α, το 2011 είχε ετήσιο εισόδημα €146.489 (το μεγαλύτερο για το 2011, άρα και πλουσιότερος) και πίσω στο 1247, είχε (ο πρόγονός του, η οικογένειά του) κορυφαία, ήτοι υψηλά ποσοστά % σε όρους εισοδήματος και πλούτου (είναι αυτά που παρουσιάζονται στις δύο στήλες δεξιά).

Ο πίνακας μας παρουσιάζει και τους πέντε με το χαμηλότερο εισόδημα το 2011 (είναι οι V, W, X, Y, Z) που κάνοντας κατά παρόμοιο τρόπο την σύγκριση με τα στοιχεία του 1427, διαπιστώνεται ότι και τότε, είχαν πλούτο κάτω του μέσου όρου (κάτω του 50% δηλαδή), άρα οι οικογένειές τους παρέμειναν χαμηλού εισοδήματος για τόσα εκατοντάδες χρόνια. Για παράδειγμα, ο επανομαζόμενος βάσει επιθέτου Χ, το 2011 είχε ετήσιο εισόδημα €9.281 (από τα χαμηλότερα για το 2011, άρα και εκ των φτωχότερων) και πίσω στο 1427, είχε ιδιαιτέρως χαμηλά ποσοστά εισοδήματος και πλούτου σε σχέση με τον μέσο όρο. Όσον αφορά στην απασχόληση που είχαν τότε (το 1427), οι πέντε του περιουσιακού πυθμένα, ήταν κυρίως εργάτες.

Η μελέτη αυτή της Τράπεζας της Ιταλίας, καταλήγει σε συμπεράσματα που έρχονται σε αντίθεση με αυτά άλλων μελετών που έχουν γίνει λίγο παλαιότερα, και αφορούσαν π.χ. τους δισεκατομμυριούχους της σύγχρονης εποχής, όπου στα τελευταία χρόνια ο αριθμός τους περιορίστηκε, δείχνοντας έτσι ότι οι εξαιρετικά πλούσιοι, μειώνονται με το πέρασμα του καιρού. Επίσης υπάρχει και μια κοινώς αποδεκτή ρήση σε πολλές μάλιστα χώρες, που λίγο πολύ λέει ότι Wealth does not pass three generations: πρόκειται για κινέζικη παροιμία και στα ελληνικά μεταφέρεται ως ότι «Ο πλούτος (ο μεγάλος) δεν ξεπερνάει τις τρεις γενεές».

Τώρα τι ισχύει; Αυτό που λένε στην Ελλάδα ότι το χρήμα στο χρήμα πάει ή ότι με το χρόνο, το χρήμα στις ιδιαιτέρως πλούσιες οικογένειες διυλίζεται και χονδρικά, παύει να υφίσταται περίπου σε τρεις γενεές;

Μπορεί να ισχύουν και τα δυο μαζί; Υπό την έννοια ότι μια πλούσια οικογένεια, έχει την οικονομική άνεση να σπουδάσει και να καταρτίσει καλύτερα  τα παιδιά της συγκριτικά με μια οικογένεια μεσαίου ή χαμηλού εισοδήματος, μπορεί να τα υποστηρίξει οικονομικά πολύ περισσότερο για να επιχειρήσουν σε σχέση με μια οικογένεια μεσαίου ή χαμηλού εισοδήματος, και μέσω αυτής της διαδικασίας, το χρήμα ‘προσελκύεται’ ευκολότερα από τις ήδη πλούσιες οικογένειες. Αυτή η διαδικασία, βοηθάει στο να παραμείνουν οι πλούσιες οικογένειες, πλούσιες και στο μέλλον.

 Ευεπιχειρείν: αεί βέλτιστον!

Από την άλλη όμως, ισχύει και συμβαίνει και διεθνώς και ιστορικά, οι πολύ πλούσιες οικογένειες σε βάθος σχεδόν τριών γενεών, να πέφτουν · φτωχές μπορεί να μην έχουν γίνει, αλλά χάνουν με το χρόνο, μεγάλο μέρος της συνολικής οικονομικής ισχύος τους. Αυτό συμβαίνει πιθανότατα για μια σειρά λόγων, όπως:

• Όταν ένας εξαιρετικά πλούσιος πεθαίνει, η περιουσία του διαμοιράζεται μεταξύ αρκετών κληρονόμων, άρα η περιουσία που πριν ανήκε σε ένα πρόσωπο, στη συνέχεια διαιρείται και τρόπος του λέγειν ‘κρύπτεται’ σε πολλούς,

• Ακόμα και εάν κληρονομεί μόνο ένας μια πολύ μεγάλη περιουσία, για παράδειγμα ο μοναδικός  υιός / κόρη ενός εξαιρετικά πλουσίου, επειδή τα βρίσκουν έτοιμα, δεν εκτιμούν ούτε και έχουν την ικανότητα της συντήρησης και δημιουργίας – συνηθισμένοι στην εύκολη ζωή και καλοπέραση, απλώς δαπανούν ασυστόλως χωρίς να φροντίζουν για την συντήρηση του μεγάλου πλούτου, ο οποίος σχετικά σύντομα, μειώνεται δραστικά.
  Δείτε για παράδειγμα την ελληνική περίπτωση του Ωνάση: στην εποχή του ο Αριστοτέλης ήταν μακράν ο πλουσιότερος Έλληνας και από τους πλουσιότερους στον κόσμο, ενώ σήμερα, ναι μεν η δισέγγονή του παραμένει αρκετά πλούσια συγκριτικά με πολλούς άλλους, αλλά εν συγκρίσει με τον Αριστοτέλη που η περιουσία του με σημερινές τιμές υπολογίζεται ότι θα έφτανε τα $14 δισ., η της Αθηνάς εκτιμάται ότι πλέον, έχει υποχωρήσει περίπου στο ένα δισεκατομμύριο δολάρια και όχι μόνο δεν είναι μεταξύ των πλουσιότερων στον κόσμο, αλλά την ξεπερνούν και πολλοί Έλληνες εφοπλιστές.

Δείτε ολόκληρη την Έκθεση – Μελέτη της Τράπεζας της Ιταλίας, εδώ.

Read More