Μετά τις νέες φωτογραφίες που δημοσιεύτηκαν στην «Εφημερίδα των Συντακτών», που δείχνουν το πασίγνωστο, ότι δηλαδή οι ηγέτες της Χρυσής Αυγής είναι ναζί από κούνια, οι χρυσαυγίτες – με πρώτους τους εν διατεταγμένη υπηρεσία ανώνυμους «κουκουλοφόρους» του διαδικτύου – διατείνονται ότι οι φωτογραφίες αυτές δεν πρέπει να ληφθούν υπόψη με το ατράνταχτο «επιχείρημα» ότι έχουν τραβηχτεί προς 30ετίας…
Μέσα στην μαυρίλα τους και λόγω της κενότητας του εγκεφάλου τους, δεν καταλαβαίνουν ότι στην πραγματικότητα αυτό που λένε είναι το εξής:
Πρώτον, ομολογούν ότι ο ναζισμός είναι έγκλημα - τόσο ειδεχθές και τόσο ρυπαρό ώστε η «λεβεντιά τους» τους αναγκάζει να κρύβονται πίσω από το δάκτυλό τους αρνούμενοι τις πεποιθήσεις τους. Ένα έγκλημα, όμως, που λόγω παρέλευσης του χρόνου έχει… παραγραφεί. Έτσι ισχυρίζονται! Είδατε «λογική» οι «πατριώτες»; Αλήθεια, πότε θα μας ξεφουρνίσουν ότι έχουν «παραγραφεί» και τα εγκλήματα των ομοϊδεατών τους στο Δίστομο, στην Κάνδανο, στη Βιάνο; Μήπως, επειδή από τότε πέρασαν όχι τριάντα αλλά εβδομήντα χρόνια, έχει «παραγραφεί» και η απαίτηση της Ελλάδας για τις ναζιστικές επανορθώσεις και αποζημιώσεις της περιόδου της ναζιστικής κατοχής και των κατοχικών δανείων;
Δεύτερον, λένε ότι ο Μιχαλολιάκος «δεν» είναι ναζί, γιατί στις φωτογραφίες που δείχνουν πόσο ναζί είναι, είχε ποζάρει πριν από τριάντα χρόνια. Συνεπώς, αν υπήρχαν πιο φρέσκιες φωτογραφίες, όχι πριν τριάντα, αλλά πριν από τρία ή και λιγότερα χρόνια, τότε το «επιχείρημά τους» περί «παραγραφής λόγω χρόνου» θα πήγαινε πάπαλα. Ε, λοιπόν, να μερικές, πιο… φρέσκιες φωτογραφίες. Όπως αυτή, με τον Μιχαλολιάκο μεταξύ των «ταγμάτων εφόδου» του:
Κι αυτή:
Λένε ότι η φωτογραφία του Κασιδιάρη με τη σημαία των «Ες – Ες» είναι μοντάζ…
Δεν ξέρουμε αν η προηγούμενη φωτογραφία είναι μοντάζ, αλλά η παρακάτω, με τον Κασιδιάρη σταμπαρισμένο με την σβάστικα, είναι κι αυτή…μοντάζ;
Ο Κασιδιάρης μόλις το 2011, στην εφημερίδα της Χρυσής Αυγής (20/4/2011), εξυμνούσε το «ανανεωτικό» και «πνευματικό» κίνημα του ναζισμού, εξυμνούσε τον… «ρομαντισμό» των «Ες – Ες» και των Άουσβιτς. Με το ίδιο χέρι πάνω στο οποίο έχει φιλοτεχνήσει τη σβάστικα – μόλις το 2011 - έγραφε: «Ποιο θα ήταν το μέλλον της Ευρώπης και ολόκληρου του σύγχρονου κόσμου, αν ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος (…) δεν σταματούσε την ανανεωτική πορεία του Εθνικοσοσιαλισμού; (…). Ο ρομαντισμός ως πνευματικό κίνημα και ο κλασικισμός θα υπερίσχυαν (…). Είναι κι αυτή η «φωτογραφία»… μοντάζ;
Η φωτογραφία με τον χρυσαυγίτη βουλευτή Ηλιόπουλο να ποζάρει με τατουάζ το «Sieg Heil!»(σσ: «Ζήτω η νίκη»), σύνθημα τόσο ναζιστικό και τόσο εθνικοσοσιαλιστικό που αποτελούσε τον καθεαυτό χαιρετισμό των Ναζί που καθιερώθηκε από τον Χίτλερ και απαγορεύτηκε στη Γερμανία, μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με τις παραγράφους 86 και 130 του γερμανικού Ποινικού Κώδικα, είναι… μοντάζ;
Τα προ επταετίας εξώφυλλα της Χρυσής Αυγής, αφιερωμένα στους λατρεμένους της Χίτλερ και Ρούντολφ Ες, είναι κι αυτά… μοντάζ;
Αριστερά: Η «Χρυσή Αυγή» (τεύχος 132, Μάιος – Ιούνιος 2007) ξεχειλίζει από τη λατρεία της για το Χίτλερ και το ναζισμό. Δεξιά: Ο λατρεμένος της Χρυσής Αυγής, ο ναζί εγκληματίας Ρούντολφ Ες, «κοσμεί» το εξώφυλλό της (Ιούλιος 2006)…
Αλήθεια, πόση υποκρισία μπορούν να κρύψουν πίσω από το δάχτυλό τους όσοι παριστάνουν ότι «δεν ξέρουν» τι είναι η Χρυσή Αυγή; Αλήθεια ποιος μπορεί να μη βλέπει πόση «λεβεντιά» υπάρχει πίσω από την τακτική των χρυσαυγιτών να αποκηρύσσουν υποκριτικά τον ίδιο τον εαυτό τους;
Θα το επαναλάβουμε: Ένας πατενταρισμένος φασίστας, ο Αμερικανός ποιητής Εζρα Πάουντ, είχε πει κάποτε ότι «αν δεν κάνεις θυσίες για τις Ιδέες σου, τότε ή εσύ δεν αξίζεις ή οι ιδέες σου».Είναι προφανές τι ισχύει με τους χρυσαυγίτες που το παίζουν ουρσουλίνες ενώ είναι ναζί. Δεν αξίζουν φράγκο. Ούτε αυτοί, ούτε οι ιδέες τους.
Θα το επαναλάβουμε: Οι ναζί δεν έχουν θέση στην κοινωνία των ανθρώπων. Αλλά η απαλλαγή της κοινωνίας από τους ναζί δεν θα γίνει δια νόμου. Θα γίνει με το πολιτικό και ιδεολογικό τους «Στάλινγκραντ». Που σημαίνει: Να φτάσει η ατιμία τους παντού. Να ξεγυμνωθούν στα μάτια όλης της κοινωνίας. Για να μην μπορούν να κυκλοφορήσουν πουθενά. Για να τους ξεράσει ο τόπος. Για να ντρέπονται που υπάρχουν. Για να τους αναγκάσει η πλειοψηφία του λαού και το κίνημά του να κρυφτούν στα λαγούμια τους. Και να θαφτούν εκεί.
Οι -«κάθε πολιτική προέκταση του ονόματος είναι εντελώς συνειδητή»- όπως δηλώνουν, «γεννήθηκαν» το 2009 και νονός τους συγκροτήματος ήταν ο μεγάλος Μάνος Ξυδούς. Έξι μουσικοί και φίλοι απαρτίζουν μια ιδιαίτερη μπάντα που έχει άποψη, έχει λόγο και ξεχωριστά πράγματα να παρουσιάσει. Στις 3/07 παρουσιάζουν το 2ο άλμπουμ τους «Η Μπαλάντα της Φυλακής» στο KooKoo και μιλούν στο in.gr.
«Η Μπαλάντα της Φυλακής» είναι ο τελευταίος σας δίσκος, στον οποίο διακρίνεται έντονα το θεατρικό στοιχείο. Πώς θα καταφέρετε να το αποδώσετε αυτό live στο KooKoo στις 3 Ιουλίου αλλά και στις εμφανίσεις σας γενικότερα;
"Αυτό είναι αλήθεια. «Η Μπαλάντα της Φυλακής» είναι ένα concept άλμπουμ, φτιαγμένο με θεατρική δομή. Δηλαδή κάθε τραγούδι απεικονίζει μια σκηνή, όλο το έργο χωρίζεται σε τέσσερεις πράξεις, υπάρχουν ηχογραφημένα θεατρικά μέρη και sound design, που κάνουν το θεατρικό στοιχείο πολύ έντονο. Στις 3/07 θα κάνουμε μια πρώτη παρουσίαση. Είναι ένα live που γίνεται –όπως αναφέρουμε στο δελτίο τύπου- με αφορμή την κυκλοφορία του δίσκου. Πιο πολύ το σκεφτόμαστε ως ένα μεγάλο (σαρωτικό μάλλον) πάρτι όπου θα βρεθούμε με τους φίλους μας και θα παίξουμε τα τραγούδια του δίσκου. Δεν θα το παρουσιάσουμε όμως ως ενιαίο θεατρικό έργο. Αυτό απαιτεί πολλή δουλειά, την οποία ήδη έχουμε ξεκινήσει να κάνουμε, όμως δεν εκτιμάμε ότι θα είμαστε έτοιμοι πριν τα Χριστούγεννα. Οπωσδήποτε θα χρειαστούμε την αποφασιστική συμβολή ορισμένων πολύ ταλαντούχων φίλων καλλιτεχνών, με τους οποίους ήδη μιλάμε και γίνονται βήματα. Τι KollektivA θα ήμαστε αλλιώς;;"
Λίγους μήνες νωρίτερα, είχατε δηλώσει πως αυτός ο δίσκος «είναι ίσως το πιο τολμηρό ελληνόφωνο έργο που έχει κυκλοφορήσει μετά την μεταπολίτευση». Τώρα που βρισκόμαστε λίγο πριν την παρουσίασή του πώς τον χαρακτηρίζετε;
"Μμμμμμ.. Η δήλωση αυτή έγινε υπό την ανυπομονησία για την κυκλοφορία ενός φρέσκου έργου που ήταν έτοιμο ήδη να παραδοθεί στο κοινό του, οπότε περιέχει κάποιο υπέρμετρο ενθουσιασμό. Πιστεύουμε ότι μόνο η ιστορία κρίνει τελικά κάθε έργο και είναι λάθος να προτρέχουμε. Όμως εμείς δεν μπορούμε παρά ολόψυχα να πιστεύουμε στη δουλειά μας. Πόσο μάλλον τώρα, που δεχόμαστε και μηνύματα επιβεβαίωσης. Και για να μην σπεύσουν να μας κατηγορήσουν για εγωισμό και έπαρση, ας τονίσουμε –αν θες- στην δήλωση μας αυτή, το «ίσως» και το «ελληνόφωνο». Βυθισμένοι καθώς είμαστε ως λαός στην υποκουλτούρα και την συμβιβασμένη «τέχνη» της αποχαύνωσης, δυστυχώς δεν θα επιχειρηματολογήσει κάποιος εύκολα ενάντια στο τολμηρό του εγχειρήματός μας. «Η Μπαλάντα της Φυλακής» είναι ένα τολμηρό εγχείρημα. Και είναι τολμηρό γιατί σε περίοδο κρίσης, σε εποχή που θα έπρεπε να ψάχνουμε το «ραδιοφωνικό χιτ», που θα έπρεπε να ελαχιστοποιούμε το κόστος παραγωγής και το χρόνο παράδοσης του παραγόμενου προϊόντος, που θα έπρεπε να πλασάρουμε εύπεπτα single-άκια, εμείς επιλέγουμε να παρουσιάσουμε ένα ενιαίο, φιλόδοξο έργο, που με καλλιτεχνικούς όρους φτάνει στην ουσία της κοινωνικής και πολιτικής επικαιρότητας. Παράλληλα, χρησιμοποιώντας τις πιο σύγχρονες τεχνικές και μέσα ηχογράφησης και συνεργαζόμενοι με κορυφαίους τεχνικούς του χώρου, επαναπροσεγγίζουμε τον rock ήχο και τον επανατοποθετούμε στην αντεπίθεση, παρουσιάζοντας μια καθόλου φτηνή παραγωγή, υλοποιημένη στα πρότυπα μεγάλων παραγωγών του εξωτερικού."
Στο Δελτίου Τύπου για το άλμπουμ σας η «Μπαλάντα της Φυλακής» διαβάζουμε μεταξύ άλλων, «Το ανατρεπτικό σενάριο προσεγγίζει εκ νέου απαξιωμένες έννοιες όπως η ηθική και η δικαιοσύνη, αμφισβητώντας ταυτόχρονα τα αδιέξοδα και το μοιραίο.» Θα ήθελα την τοποθέτησή σας για τους όρους: «ηθική» και «δικαιοσύνη» σήμερα στην ελληνική πραγματικότητα.
"Βαρύ θέμα.. Κοίτα, η ηθική και η δικαιοσύνη, όπως επίσης και η πολιτική, η θρησκεία, η τέχνη είναι μορφές κοινωνικής συνείδησης και αλλάζουν όταν αλλάζει και η βάση της κοινωνίας, δηλαδή η οικονομία, οι παραγωγικές σχέσεις. Ως μορφές κοινωνικής συνείδησης, λοιπόν, η όποια μεταβολή σήμερα σε σχέση με χτες (ή αύριο σε σχέση με σήμερα), πάντα έχει τη βάση της στις ανάγκες της κοινωνικής - σε τελευταία ανάλυση οικονομικής - ανάπτυξης και πάντα είναι αναπόσπαστη από την κοινωνική εξέλιξη. Εκεί είναι το κλειδί της μεταβολής και όχι πχ στην όποια «ανθρώπινη φύση». Οι ηθικές αντιλήψεις, η έννοια του δίκαιου κάθε άλλο παρά υπεράνω της κοινωνίας είναι. Γι’ αυτό και στη «Μπαλάντα της Φυλακής» αμφισβητούμε και τα αδιέξοδα και το μοιραίο. Η σημερινή ηθική, λοιπόν, η σημερινή δικαιοσύνη, είναι αυτή που είναι και σε κάθε εκμεταλλευτικό σύστημα: Είναι εκείνη που υπηρετεί τα συμφέροντα των ισχυρών, εκείνων που έχουν την εξουσία στα χέρια τους. Ασφαλώς μπορεί ο καθένας να διαφοροποιηθεί από αυτή, να έχει ένα κάποιο δικό του σύστημα αξιών, ηθικής και δικαιοσύνης, κόντρα σε αυτό που υπερισχύει. Κάτι τέτοιο αφενός θα ήταν εξαίρεση, αφετέρου δεν θα αναιρούσε τα ισχύοντα πλαίσια ηθικής και δίκαιου. Χώρια που θα ήταν μάλλον στείρο αν δε συνδεόταν με διαφοροποίηση στο ευρύτερο πεδίο της πολιτικής και ιδεολογίας. Τέτοια διαφοροποίηση εντοπίζεται συνήθως στους εργαζόμενους, στους ανθρώπους που πραγματικά είναι δέσμιοι στη σημερινή πραγματικότητα. Σε εκείνους απευθυνόμαστε εξάλλου και εμείς."
Μάνος Ξυδούς: τι σημαίνει αυτό το όνομα για εσάς και επιπλέον θα ήθελα να μου αναφέρετε τα συγκροτήματα/ ερμηνευτές της εγχώριας μουσικής σκηνής που σας έχουν επηρεάσει.
Ο Μάνος ήταν ο πρώτος που πίστεψε ολόψυχα σε μας. Μας βοήθησε όπως μπορούσε και δε ζήτησε ποτέ τίποτα. Δεν κρύβουμε ότι ακόμα και τώρα, 5 χρόνια μετά, υλοποιούμε κατευθύνσεις που μαζί με το Μάνο είχαμε συζητήσει. Ο Μάνος ήταν δάσκαλος, φίλος και συνάδελφος. Η απώλειά του ήταν ένα μεγάλο πλήγμα. Ως προς τις επιρροές μας θα έλεγα ότι μουσικά έχουμε κυρίως επηρεαστεί από σχήματα του εξωτερικού. Βέβαια οι Τρύπες, ο Άσιμος, ο Λοΐζος, ο Σαββόπουλος, ο Μαρκόπουλος, ο Μικρούτσικος, ο Σιδηρόπουλος, ο Θεοδωράκης έχουν αφήσει τις μουσικές τους μέσα μας. Μάλλον πρέπει να προσθέσουμε και τον Τσιτσάνη, τον Βαμβακάρη και το Ζαμπέτα και ελπίζω να μην ξεχνάω κάποιον. Επίσης στιχουργικά, ρόλο- καταλύτη έχουν παίξει οι μεγάλοι μας ποιητές, όπως ο Ρίτσος, ο Λειβαδίτης, ο Ελύτης, ο Βάρναλης και άλλοι."
Για ποιο πράγμα αισθάνεστε περήφανοι ως μπάντα μέχρι σήμερα;
"Προσπαθούμε να μην κάνουμε επιλογές που θα μας οδηγήσουν σε κάποιο αποτέλεσμα για το οποίο θα ντρεπόμαστε. Παράλληλα έχουμε κάνει στο παρελθόν πράγματα για τα οποία είμαστε πραγματικά περήφανοι, όμως το ευρύ κοινό δεν είχε πάντα την ευκαιρία να τα παρακολουθήσει. Αυτό δεν μας στενοχωρεί. Όσο κάνει βήματα το γκρουπ, τόσο ο κόσμος θα ψάχνει παλιότερες δουλειές μας. Θα αναφέρω ενδεικτικά τις παραστάσεις «Κολεκτιβοποίηση Τώρα» και «Αντίθετα Μπροστά», όταν προσπαθούσαμε να υψωθούμε πάνω από το μπόι μας, πολύ συχνά με άγνοια κινδύνου. Η συμμετοχή μας στη δημιουργία του πολιτικού μιούζικαλ «Το Ταγκό της Κρίσης». Η παραγωγή της συλλογής νέων συγκροτημάτων "Unsigned United". Επίσης η παραγωγή της συλλογής αντιφασιστικού τραγουδιού «Μία Απάντηση» που κυκλοφορήσαμε πέρυσι. Ακόμα η σύνθεση της πρωτότυπης μουσικής για τη θεατρική παράσταση «Ο Φώντας». Οπωσδήποτε η τιμή που μας έκανε κατ’ εξαίρεση ο Tom Morello και μας έδωσε άδεια να διασκευάσουμε το τραγούδι του "Road I Must Travel". Τέλος, όλος ο τρόπος δουλειάς και παραγωγής, καθώς και το τελικό αποτέλεσμα για τη «Μπαλάντα της Φυλακής»."
Είστε ένα πολυπληθές γκρουπ. Πώς επιτυγχάνεται η ενότητα της μπάντας και τι θα μπορούσε να προκαλέσει τριγμούς σε αυτή;
"Είμαστε μια συλλογικότητα 6 μουσικών και πολύ καλών φίλων που μοιράζονται κοινές μουσικές αναφορές και κοινά οράματα. Έχουμε ξεφύγει από το στενό πλαίσιο της αυστηρά επαγγελματικής συνεργασίας (αν αυτό υπήρχε ποτέ). Ασφαλώς –όπως σε κάθε οικογένεια- υπάρχουν τριγμοί και σεισμοί και καταποντισμοί καμιά φορά. Αλλά η ενότητα επιτυγχάνεται αν ο καθένας φέρει τον εαυτό του στη θέση του άλλου έχοντας ξεκάθαρο ότι η συλλογικότητα είναι ανώτερη του ατομισμού. Πλέον είναι αργά για ανατροπή αυτής της ισορροπίας. Έχουν επέλθει και συγγένειες στη μέση... Άσε!"
Έχετε την πολυτέλεια να θεωρείτε τους εαυτούς σας επαγγελματίες/εργαζόμενους στο χώρο της μουσικής και αν ναι, ποιες υποχωρήσεις ή παραχωρήσεις είστε διατεθειμένοι να κάνετε;
"Έχουμε την κατάκτηση μετά από πολλά χρόνια, πολλή δουλειά, απίστευτη οικονομική αιμορραγία και πολύ κόπο, να θεωρούμε τους εαυτούς μας επαγγελματίες και εργαζόμενους στο χώρο της μουσικής, χωρίς να επιβιώνουμε όμως από αυτό, χωρίς να συμπληρώνουμε αρκετά ένσημα από αυτό και όντας ακόμα αναγκασμένοι να κάνουμε κι άλλες δουλειές. Αυτό το τελευταίο έχει και τη θετική πλευρά ότι μας προσγειώνει. Δεν μας αφήνει να αντιληφθούμε την ύπαρξή μας ξέχωρη από των υπόλοιπων εργαζόμενων. Υποχωρήσεις αν θέλαμε να κάνουμε θα τις είχαμε κάνει. Είναι στάση ζωής μας να κρατάμε σταθερή πορεία. Φυσικά δεν γίνονται όλα όπως τα θέλουμε πάντα, αλλά είναι κι αυτό ένα τίμημα. Από την άλλη, δεν έχουμε αυταπάτες. Ο ρομαντισμός ισορροπεί μια χαρά με το ρεαλισμό."
Όπως αναφέραμε και παραπάνω, στις 03/07 θα σας δούμε live στο KooKoo. O επόμενος καιρός τι φέρνει για τους KollektivA;
"Να μας δείτε και να σας δούμε. Μας αρέσει πολύ όταν ο κόσμος επικοινωνεί μαζί μας. Όταν μας λέει τη γνώμη του ή απλά μας λέει ένα γεια. Διαβάζουμε τα mail των φίλων μας και απαντάμε καθημερινά. Λειτουργούμε πάντα βάζοντας στο επίκεντρο το κοινό και την επικοινωνία μαζί του. Μετά το Kookoo έχουμε προγραμματίσει την ηχογράφηση του άλμπουμ στα Αγγλικά, όπως μας έχει ζητηθεί. Ταυτόχρονα θα κάνουμε πολλά live μέχρι το Σεπτέμβρη, για τα οποία μπορεί οποιοσδήποτε να ενημερώνεται μέσα από τις σελίδες μας στο Internet, κυρίως στα www.kollektiva.net και www.facebook.com/KollektivA.gr που ανανεώνονται καθημερινά. Από Οκτώβρη ετοιμάζουμε την ολοκληρωμένη παρουσίαση για την «Μπαλάντα της Φυλακής» και ίσως μουσική για κάποια θεατρική παράσταση... θα δούμε."
Θέλω να σας ευχαριστήσω και να κλείσουμε με ένα δικό σας μήνυμα προς το κοινό σας και τους αναγνώστες γενικότερα.
"Όταν διαβάζω συνεντεύξεις άλλων και υπάρχει αυτή η ερώτηση στο τέλος, συνήθως την προσπερνάω. Αλλά θέλω να κλείσω με μια φράση του Oscar Wilde: «Η ανυπακοή, στα μάτια όποιου έχει διαβάσει ιστορία, είναι η προπατορική αρετή του ανθρώπου. Από την ανυπακοή γεννήθηκε η πρόοδος, από την ανυπακοή και η επανάσταση». Να είστε όλοι καλά και να βρισκόμαστε. Ευχαριστούμε πολύ!"
Συνέντευξη: Τζωρτζίνα Ντούτση
ΙnfoOι KollektivA θα ανέβουν στη σκηνή του Kookoo Live Music Bar (Ιάκχου 17, Γκάζι) για την επίσημη παρουσίαση του τελευταίου τους άλμπουμ "Η Μπαλάντα της Φυλακής" (οι πόρτες ανοίγουν στις 22:00. Είσοδος: 10 ευρώ με μπύρα/κρασί)
Πριν καλά καλά περάσει το κύμα του μίνι καύσωνα, η Εθνική μετεωρολογική υπηρεσία εξέδωσε έκτακτο δελτίο με το οποίο προειδοποιεί για επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα τα οποία θα πλήξουν διάφορες περιοχές της χώρας από το απόγευμα.
Σύμφωνα με την ΕΜΥ ο καιρός χαλάει στην Κεντρική και Ανατολική Μακεδονία, την Θεσσαλία, τις Σποράδες και την Βόρεια Εύβοια.
Σε όλες αυτές τις περιοχές θα έχει βροχές, καταιγίδες που κατά τόπους θα είναι ισχυρές και θα συνοδεύονται από ισχυρούς ανέμους που θα φτάνουν τα 8 μποφόρ ενώ δεν αποκλείεται να πέσει και χαλάζι.
Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου μας έχει συνηθίσει μέσα απο τα τραγούδια του να περνάει ιδέες και αξίες διαχρονικές. Τα νοήματα των στίχων και των λεγομένων του, προβληματίζουν νέους ανθρώπους και παράλληλα δημιουργούν υγιή "αγωνιστικά" πρότυπα. Επειδή η μαγκιά είναι το ΌΧΙ!!!
ΌΧΙ σε όσους μας θέλουν υποταγμένους μέσα απο τα ναρκωτικά
Ακούστε το φοβερό τραγούδι ΌΧΙ ΣΕ ΌΛΑ και κυρίως την εισαγωγή:
"Sex, drugs and rock'n'roll". Το τρίπτυχο που συνδυάστηκε με την κυριαρχία της ροκ μουσικής από τη δεκαετία του '60 και μετά.
"It's better to burn out than to fade away", έγραφε ο Neil Young στο ιστορικό του Hey Hey, My My (Into the Black).
Κάποιοι "κάηκαν" από τις ουσίες και έφυγαν νωρίς, άλλοι ζουν ακόμα, όπως ευτυχώς για εμάς, ο ίδιος ο Neil Young αλλά και άλλοι αστέρες της ροκ που έμπλεξαν με τη λευκή σκόνη. Iggy Pop, David Bowie, Ozzy, ζουν ακόμα και δίνουν το στίγμα τους.
Μεγάλα ταλέντα όμως, έφυγαν πριν προλάβουν να ξεδιπλώσουν όπως θα μπορούσαν τις πολυδιάστατες ικανότητες τους και να μας αφήσουν, παρακαταθήκη για το μέλλον και τις επόμενες γενιές, ακόμη περισσότερα τραγούδια.
Είναι η επωδός του "Live Fast, Die Young", του αδικοχαμένου James Dean αλλά και ο πειραματισμός που συνδέθηκε με τη δημιουργία την εποχή της ψυχεδέλειας.
"One pill makes you larger, and one pill makes you small
and the ones that mother gives you, don’t do anything at all
Go ask Alice, when she’s ten feet tall",
οι στίχοι του "white rabbit" των Jefferson Airplane που έκανε αναφορές στο LSD.
Τα ροκ τραγούδια που "μιλούσαν" για τα ναρκωτικά έμειναν στην ιστορία από την εποχή της σεξουαλικής και ιδεολογικής απελευθέρωσης. Οι Beatles έγραφαν για τη Lucy in the sky with diamonds (L-S-D), οι Eagles για το "Hotel California", για τη "μεγάλη ζωή" του Λος Άντζελες και της "ροκ σταρ" νοοτροπίας των καταχρήσεων που με τον καιρό γινόταν και μόδα.
Ο Eric Clapton έγραψε για την κοκαίνη, οι Red Hot Chili Peppers για την αποτοξίνωση και ο Παύλος Σιδηρόπουλος για την ώρα του stuff.
"Παραμονεύει στη σκιά, με μια καρδιά και μια παντιέρα
είν” η ηρωίνη φίλε και ίσως να ξεχαστείς
μας λες πως την ελέγχεις
πως ξέρεις τι ζητάς και το γιατί".
Janis Lyn Joplin
Η Janis Lyn Joplin ήταν Αμερικανίδα μουσικός, τραγουδίστρια, στιχουργός, ζωγράφος, χορεύτρια και ενορχηστρωτής μουσικής. Ήλθε στο προσκήνιο στα τέλη της δεκαετίας του 1960, αρχικά ως τραγουδίστρια των Big Brother and the Holding Company και αργότερα με σόλο καριέρα, με συγκροτήματα όπως οι Kozmic Blues Band και οι Full Tilt Boogie Band. Κυκλοφόρησε μόλις τέσσερα στούντιο άλμπουμ (εκ των οποίων ένα μετά θάνατον).
Θεωρείται η καλύτερη, ίσως ερμηνεύτρια του μπλουζ και μία από τις μεγαλύτερες τραγουδίστριες της ροκ μουσικής. Γεννήθηκε στις 19 Ιανουαρίου 1943 στο Τέξας των Η.Π.Α.. Η ζωή της ήταν σύντομη, μιας και στις 4 Οκτωβρίου 1970 απεβίωσε από υπερβολική δόση ναρκωτικών, μόλις στα 27 της χρόνια.
H Joplin έδειξε ότι οι γυναίκες μπορούν να γίνουν rock τραγουδίστριες. Ήταν η πρώτη γυναίκα superstar του rock, η Blue Mama όπως λεγόταν. Ο θρύλος της J. Joplin άλλαξε την ιστορία του Rock ‘n’ roll.
Η τελευταία της εμφάνιση ήταν προγραμματισμένη για τις 12 Αυγούστου του 1970 στο Harvard Stadium με πάνω από 40.000 οπαδούς αλλά δυστυχώς, δεν έγινε ποτέ.
Οι μεγαλύτερες τις επιτυχίες είναι:
Piece of My Heart
Summertime
Try (Just a Little Bit Harder)
Cry Baby
Me and Bobby McGee
Jimi Hendrix
Πραγματικό όνομα Τζέιμς Μάρσαλ Χέντριξ. Γεννήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 1942 και πέθανε 18 Σεπτεμβρίου 1970.
Ήταν Αφροαμερικάνος κιθαρίστας, τραγουδιστής και συνθέτης. Γεννήθηκε στο Σιάτλ, στην Ουάσιγκτον, από πατέρα μαύρο και μητέρα Ινδιάνα. Ήταν αυτοδίδακτος και πέθανε σε ηλικία μόλις 27 ετών.
Θεωρείται από πολλούς ως ο κορυφαίος κιθαρίστας στην ιστορία της ροκ μουσικής. Ξεκίνησε το 1961 να παίζει διάφορους ρυθμούς μπλουζ της εποχής. Το 1966 μετέβη στο Λονδίνο όπου και δημιούργησε ως Τζίμι Χέντριξ, μαζί με τους Μιτς Μίτσελ (στα κρουστά) και τον Νόελ Ρέντιγκ (στο μπάσο), το φημισμένο συγκρότημά του The Jimi Hendrix Experience που γνώρισε τεράστια επιτυχία ξεκινώντας τις μεγάλες του εμφανίσεις από τη Γαλλία συνεχίζοντας σε άλλες πόλεις της Ευρώπης, με επιτυχίες τα τραγούδια "Hey, Joe'", "Purple Haze" και "The Wind Cries Mary'", που είχαν φθάσει στη κορυφή πωλήσεων. Αυτά μέχρι το 1968 όπου το συγκρότημα αυτό διαλύθηκε. Το αμέσως επόμενο χρόνο, 1969, συνέχισε με το συγκρότημα Band of Gypsys με το οποίο και θριάμβευσε. Μια από τις πιο γνωστές του εμφανίσεις ήταν αυτή στο φεστιβάλ του Γούντστοκ, στις 18 Αυγούστου του 1969, όπου, μεταξύ άλλων, παρουσίασε μια αυτοσχεδιαστική διασκευή του Αμερικανικού Εθνικού Ύμνου.
Ο Τζίμι Χέντριξ άνοιξε νέους ορίζοντες στο είδος αυτό της μουσικής με συνέπεια και να καθιερωθεί πολύ γρήγορα εξαιτίας του τρόπου που έπαιζε που ήταν κάτι εντελώς ριζοσπαστικό για την εποχή του.
Βρέθηκε νεκρός στις 18 Σεπτεμβρίου του 1970 στο ξενοδοχείο Samarkand στο Λονδίνο όπου διέμενε. Αν και ως αιτία θανάτου προσδιορίστηκε ως "αναρρόφηση τροφών", οι συνθήκες που οδήγησαν στο θάνατό του οφείλονταν σε υπερβολική λήψη βαρβιτουρικών. Ο τελευταίος άνθρωπος που ήταν μαζί του ήταν η Γερμανίδα σύντροφός του Μόνικα Ντάνεμαν.
Jim Morrison
Ο Τζέημς "Τζιμ" Ντάγκλας Μόρισον (James "Jim" Douglas Morrison) (8 Δεκεμβρίου 1943 - 3 Ιουλίου 1971) ήταν Αμερικανός τραγουδιστής, τραγουδοποιός, συγγραφέας και ποιητής. Γεννήθηκε στη Μελβούρνη της Φλόριντα και ήταν ο τραγουδιστής και στιχουργός του δημοφιλούς αμερικάνικου ροκ συγκροτήματος "The Doors". Θεωρείται ένας από τους πιο χαρισματικούς ερμηνευτές στην ιστορία της ροκ μουσικής. Έγραψε επίσης αρκετά βιβλία ποίησης, ένα μικρό ντοκιμαντέρ και σκηνοθέτησε δύο βίντεο κλιπ ("The Unknown Soldier" και "People are Strange").
Ο θάνατός του σε ηλικία 27 ετών στο Παρίσι της Γαλλίας άφησε εμβρόντητους τους εκατομμύρια ανά τον κόσμο θαυμαστές του. Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες πέθανε και ο μυστικός ενταφιασμός του έγιναν αφορμή για ατελείωτες φήμες και παίζουν σημαντικό ρόλο στο μυστήριο που εξακολουθεί να τον περιβάλλει.
Η επίσημη εκδοχή για τον θάνατο του, είναι ότι η σύντροφος του, Πάμελα Κούρσον τον βρήκε νεκρό στη μπανιέρα. Δεν έγινε αυτοψία, γιατί ο γιατρός που τον εξέτασε είπε ότι δεν βρήκε στοιχεία εγκληματικής ενέργειας. Η απουσία αυτοψίας έδωσε λαβή για πολλές εικασίες σχετικά με την αιτία θανάτου.
Ο Ντάνυ Σάγκερμαν διηγείται ότι όταν η Κούρσον επέστρεψε στις ΗΠΑ, του είπε ότι ο Μόρισον είχε πεθάνει από υπερβολική δόση ηρωίνης, την οποία είχε εισπνεύσει νομίζοντας πως είναι κοκαΐνη. Ο Σάγκερμαν σημειώνει ότι η Κούρσον έδινε διαφορετικές εκδοχές του θανάτου κατά καιρούς, τη μια λέγοντας ότι εκείνη τον είχε σκοτώσει και την άλλη ότι ο θάνατός του ήταν λάθος της.
Η ιστορία με την αθέλητη λήψη ηρωίνης υποστηρίζεται από τη διήγηση του Αλέν Ρονέ, που έκανε παρέα με το ζευγάρι στο Παρίσι. Ο Ρονέ είχε γράψει ότι ο Μόρισον πέθανε από αιμορραγία αφού εισέπνευσε ηρωίνη της Κούρσον κι ότι εκείνη άθελά της αποκοιμήθηκε, αφήνοντάς τον να πεθάνει αντί να καλέσει για ιατρική βοήθεια. Στον τάφο του Τζιμ Μόρισον υπάρχει η ελληνική επιγραφή ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ.
Sid Vicious
Ο Σιντ Βίσιους (Sid Vicious) (ψευδώνυμο του John Simon Ritchie (10 Μαΐου 1957 Λονδίνο - 2 Φεβρουαρίου 1979 Νέα Υόρκη) ήταν Άγγλος μουσικός της πανκ, μπασίστας των Sex Pistols.
Ο Βίσιους έγινε μέλος των Σεξ Πίστολς στις αρχές του 1977 ως αντικαταστάτης του Glen Matlcok, ο οποίος είχε χάσει την εμπιστοσύνη της υπόλοιπης μπάντας. Λόγω της ενδοφλέβιας χρήσης ναρκωτικών ουσιών, ο Βίσιους νοσηλεύτηκε με Ηπατίτιδα κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του πρώτου άλμπουμ των Σεξ Πίστολς με τίτλο Never Mind the Bollocks.
Ως συνέπεια, το μπάσο του Βίσιους ακούγεται αποσπασματικά σε ένα μόνο τραγούδι από το "Never Mind the Bollocks". Ο Βίσιους αργότερα έκανε την εμφάνισή του ως τραγουδιστής στο συγκρότημα, ερμηνεύοντας τρία κόβερ, για το σάουντρακ του "The Great Rock 'n' Roll Swindle" , ενός μυθοπλαστικού ντοκιμαντέρ για τους Σεξ Πίστολς. Παραγωγοί του ντοκιμαντέρ ήταν ο πρώην μάνατζερ του συγκροτήματος, Malcolm McLaren, και ο σκηνοθέτης Julien Temple.
Tο βράδυ της 1ης Φεβρουαρίου 1979, διοργανώθηκε μια μικρή συνάθροιση προκειμένου να γιορταστεί η αποφυλάκιση του Βίσιους με εγγύηση στο σπίτι της νέας κοπέλας του, Μισέλ Ρόμπινσον,με την οποία είχε αρχίσει να βγαίνει από την ημέρα που που βγήκε από το Bellevue Hospital, τον προηγούμενο Οκτώβρη. Ο Βίσιους ήταν "καθαρός", αφού είχε κάνει αποτοξίνωση στο Rikers Island. Όμως, κατά τη διάρκεια του δείπνου, η μητέρα του (η οποία ήταν εθισμένη και αυτή στην ηρωίνη), έφερε μέσω του τότε φίλου της ναρκωτικά, παρά τις διαμαρτυρίες της κοπέλας του Σίντ.
Ο Βίσιους έκανε υπερβολική χρήση εκείνο το βράδυ και όλοι οι παρευρεσκόμενοι προσπάθησαν να τον βοηθήσουν να συνέλθει. Στις 3:00 π.μ. ο Σιντ και η Μισέλ πήγαν μαζί για ύπνο. Η μητέρα του,Άνν, εκμυστηρεύτηκε στον δημοσιογράφο Άλαν Πάρκερ πως αυτή έδωσε τη μοιραία δόση στον Σίντ,όταν η Μισέλ έφυγε από το δωμάτιο.Σύμφωνα με το δημοσιογράφο, η μητέρα του Σίντ το έκανε αυτό προκειμένου να τον προστατέψει από την φρίκη της επιστροφής στη φυλακή. Ο Σίντ βρέθηκε νεκρός το επόμενο πρωί. Λίγες μέρες μετά την αποτέφρωση του Βίσιους, η μητέρα του ισχυρίζεται πως βρήκε ένα σημείωμα αυτοκτονίας στην τσέπη του σακακιού του.
Amy Jade Winehouse
Βρετανίδα τραγουδίστρια και συνθέτρια, θεωρήθηκε η μεγαλύτερη σύγχρονη φωνή της ροκ και της Rhythm n Blues μουσικής. Γεννήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 1983 και πέθανε στις 23 Ιουλίου του 2011.
Το ντεμπούτο άλμπουμ της, Frank, απέσπασε θετικές κριτικές στο Ηνωμένο Βασίλειο και προτάθηκε για βραβείο Mercury. To επόμενο άλμπουμ της Back To Black, που κυκλοφόρησε το 2006, προτάθηκε για έξι υποψηφιότητες των βραβείων Γκράμι και κέρδισε πέντε βραβεία, κατακτώντας το ρεκόρ για τις περισσότερες νίκες από γυναίκα καλλιτέχνιδα σε μία βραδιά, και κάνοντας έτσι την Γουάινχαουζ την πρώτη Βρετανίδα καλλιτέχνιδα η οποία κέρδισε πέντε βραβεία Γκράμι, συμπεριλαμβανομένων τριών βραβείων της κατηγορίας ''Μπιγκ Φορ'' (Big Four, μουσικός όρος για τα τέσσερα πιο σημαντικά βραβεία Γκράμι: βραβείο για τον ''Δίσκο Της Χρονιάς'', βραβείο για την ''Ερμηνεία Της Χρονιάς'', βραβείο για τον ''Καλύτερο Πρωτοεμφανιζόμενο Καλλιτέχνη'' και βραβείο για το ''Τραγούδι Της Χρονιάς'').
Η Γουάινχαουζ βρέθηκε νεκρή στις 23 Ιουλίου 2011 στο σπίτι της στο Λονδίνο. Αιτία του θανάτου ήταν υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ σε συνδυασμό με ναρκωτικές ουσίες, μετά από περίοδο αποτοξίνωσης.
Ο Βασιλιάς, Elvis Aaron Presley
8 Ιανουαρίου 1935 - 16 Αυγούστου 1977
Γνωστός και με το προσωνύμιο "Βασιλιάς της Ροκ εν Ρολ" και "Βασιλιάς" (αγγ. "The King"), ήταν τραγουδιστής, μουσικός και ηθοποιός ενώ θεωρείται από πολλούς ως ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες των τελευταίων 50 ετών.
Ο Έλβις Πρίσλεϊ κυκλοφόρησε 75 άλμπουμ από το 1956 ως το 1977. Υπολογίζεται πως μέχρι σήμερα έχουν πουληθεί πάνω από 1 δισεκατομμύριο αντίτυπα, περισσότερα από κάθε άλλο καλλιτέχνη. Πολλά από αυτά έγιναν χρυσά ή πλατινένια, ακόμη και περισσότερες από μια φορές. Εκτός αυτών, τιμήθηκε με 14 υποψηφιότητες για βραβείο Γκράμι, εκ των οποίων τρεις φορές ήταν νικητής. Στην ηλικία των 36 ετών τιμήθηκε με το Grammy Lifetime Achievement Award για το σύνολο της καριέρας του.
Εκτός από την καριέρα του στη μουσική, ο Πρίσλεϊ εμφανίστηκε και σε 33 κινηματογραφικές ταινίες. Αν και δεν είχαν καλή υποδοχή από τους κριτικούς, ήταν ιδιαίτερα κερδοφόρες. Ακόμη, ιστορικές έχουν μείνει οι τηλεοπτικές εμφανίσεις του και τα ειδικά αφιερώματα.
Πέθανε πρόωρα το 1977 σε ηλικία 42 ετών από καρδιακή αρρυθμία, κυρίως λόγω της κακής διατροφής, των εξαντλητικών ωραρίων αλλά και των φαρμάκων που χρησιμοποιούσε σε μεγάλες ποσότητες.
Στις 16 Αυγούστου 1977 στο Μέμφις του Τενεσί, ο Πρίσλεϊ βρέθηκε ξαπλωμένος στο πάτωμα από τη μνηστή του Τζίντζερ Όλντεν, στο σπίτι του, τη βίλα "Γκρέις λαντ", στο Μέμφις του Τενεσί.
Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Baptist Memorial όπου και στις 3:30 μ.μ. ανακοινώθηκε ο θάνατος του. Ο Πρίσλεϊ έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 42 ετών. Σε μια συνέντευξη τύπου που δόθηκε αργότερα, οι γιατροί ανακοίνωσαν πως ο θάνατος επήλθε από καρδιακή αρρυθμία η οποία προκλήθηκε από μεγάλη δόση ναρκωτικών.
Η κηδεία του Πρίσλεϊ ήταν εθνικό γεγονός, ενώ την παρακολούθησαν εκατοντάδες χιλιάδες φίλοι του, θαυμαστές και δημοσιογράφοι. Η ταφή του Πρίσλεϊ αρχικά έγινε στο νεκροταφείο του Φόρεστ Χιλ στο Μέμφις, δίπλα από τη μητέρα του, αλλά για λόγους ασφαλείας οι σωροί μεταφέρθηκαν στη Γκρέις λαντ. Μετά το θάνατο του άρχισαν να κυκλοφορούν διάφορες φημολογίες, από τον τρόπο με τον οποίο πέθανε μέχρι και το αν βρίσκεται ακόμη στη ζωή.
Η λίστα βέβαια δεν τελειώνει εδώ.
Ο Kurt Cobain έζησε και έφυγε γρήγορα συνδέοντας τα χρόνια του με τις ναρκωτικές ουσίες. Επίσημα, πέθανε αυτοκτονώντας με την καραμπίνα του. O Μάικλ Χάτσενς (Michael Hutchence) των INXS αυτοκτόνησε μετά από κατανάλωση αλκοόλ και ναρκωτικών ουσιών στα 37 του. Ανάμεσα στα θύματα του "λευκού θανάτου" είναι οι Keith Moon των Who, ο Tim Buckley, ο Nick Drake, ο Zeke Zettner των Stooges, ο Alan Wilson των Canned Heat, ο Hillel Slovak των Red Hot Chili Peppers, ο Johnny Thunders των New York Dolls, ο Dee Dee Ramone των Ramones, ο Paul Gray των Slipknot, ο Mike Starr των Alice in Chains αλλά και ο Bon Scott των AC/DC.
