Το αμερικανικό περιοδικό Vice αποκαλύπτει τον "άγνωστο" αδελφό του Μιχαλολιάκου
Σε σημερινό του δημοσίευμα, Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου, το αμερικανικό περιοδικό Vice αναφέρεται στις πρακτικές που χρησιμοποιεί η Χρυσή Αυγή για την στρατολόγηση νέων μελών από πιο επιφανείς τάξεις- αποστολή που την έχει αναλάβει ο αδερφός του γενικού γραμματέα της Χρυσής Αυγής, Τάκης Μιχαλολιάς.
Κανείς δεν γνωρίζει με σαφήνεια τον ρόλο που έχει στη Χρυσή Αυγή ο αδερφός του Νίκου Μιχαλολιάκου και γνωστός δικηγόρος Τάκης Μιχαλόλιας, όπως και τον λόγο που οι δύο αδελφοί έχουν διαφορετικά ονόματα.
Πολλοί υποστηρίζουν, αναφέρει σε δημοσίευμα του ο ιστότοπος iefimerida.gr. ότι δεν υφίσταται κάποιος ειδικό λόγος και ότι απλώς στη Μάνη, από όπου κατάγεται η οικογένεια υπάρχει η παράδοση των διπλών επωνύμων, ενώ υποστηρίζουν μάλιστα ότι οι σχέσεις των δύο αδελφών είναι άριστη.
Ο Τάκης Μιχαλόλιας είναι ένας από τους πλέον γνωστούς και ισχυρούς ποινικολόγους της Αθήνας και έχει διατελέσει νομικός σύμβουλος ή συνήγορος υπεράσπισης σε πολύκροτες υποθέσεις. Ηταν συνήγορος του Γιώργου Κοσκωτά στην πολύκροτη δίκη. Ακόμη έχει υπερασπιστεί τον ηγούμενο Εφραίμ, τον εκδότη Γρηγόρη Μιχαλόπουλο, τον γνωστό ακροδεξιό Περίανδρο που έχει καταδικαστεί για απόπειρα ανθρωποκτονίας.
To αποκαλυπτικό δημοσίευμα του αμερικανιού περιοδικού Vice
«Ο αδερφός του Νίκου Μιχαλολιάκου θεωρείται πως στρατολογεί ''βαριά'' ονόματα από δικηγορικούς κύκλους, επιχειρηματίες και ακαδημαϊκούς- συνήθως επαγγελματίες οι οποίοι είναι λίγο παραπάνω από λάτρεις της Χούντας και των στρατηγών που έριξαν την Ελληνική κυβέρνηση το 1967».
Οι σχέσεις της Χρυσής Αυγής με τις "επιφανείς τάξεις"
«Οσο περίεργο και εάν ακούγεται, την ίδια στιγμή που η Χρυσή Αυγή ασκεί συνεχή βία, φλερτάρει ταυτόχρονα με σχετικά αξιοσέβαστες τάξεις, πλευρίζοντας την Νέα Δημοκρατία, η οποία κράτησε χαμηλούς τόνους για την επίθεση στους κομμουνιστές στο Πέραμα και περιορίστηκε να την καταδικάσει μόνο το γερμανικό Spiegel», ενώ γίνεται και αναφορά στις δηλώσεις του Μπάμπη Παπαδημητρίου, πως η Νέα Δημοκρατία θα μπορούσε να συνεργαστεί με μια πιο «σοβαρή» Χρυσή Αυγή.
«Ηθικός αυτουργός της επίθεσης στο Πέραμα ο Γιάννης Λαγός»
Στη συνέχεια το Vice, σχολιάζοντας την επίθεση στο Πέραμα αναφέρει: «Δεν μοιάζει με σύμπτωση το γεγονός πως η επίθεση έγινε μετά από μια ομιλία δύο βουλευτών της Χρυσής Αυγής στην περιοχή. Ενας από αυτούς, ο Γιάννης Λαγός είπε στην ομάδα των ακτιβιστών του: ''Διαλέξτε πως θέλετε να προχωρήσετε και εμείς θα σας στηρίξουμε''. Αυτό θυμίζει μια ομιλία που έκανε πέρυσι, όπου μετά άρχισαν επιθέσεις εναντίον Αιγυπτίων ψαράδων. Και στις δύο περιπτώσεις, καμία κατηγορία για προτροπή σε βια δεν έγινε εναντίον του και είναι απίθανο να γίνει κατά της Χρυσής Αυγής μετά την δολοφονία του Φύσσα».
Κλείνοντας το δημοσίευμα του το περιοδικό, υποστηρίζει πως μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, «η διπλή τακτική της Χρυσής Αυγής να σφίγγει με το ένα χέρι τα χέρια των αξιοσέβαστων πολιτικών τάξεων και ταυτόχρονα με το άλλο να καρφώνει μαχαίρια στους εχθρούς της, ίσως να έφτασε στο τέλος της».
Με αφορμή την εν ψυχρώ δολοφονία του 34χρονου Παύλου στο Κερατσίνι, αναδεικνύεται για άλλη μια φορά στα media (παραδοσιακά και social) το μοτίβο της παρουσίασης της Χρυσής Αυγής ως μια περιορισμένου μεγέθους ομάδα, ως μια ‘συμμορία’ τραμπούκων. Μερικά τάγματα κάποιων εκατοντάδων φασιστών.
Η Χρυσή Αυγή όμως έλαβε 425.981 ψήφους στις περασμένες εκλογές.
425.981 Έλληνες. Αν ήταν κάτοικοι μιας πόλης, αυτή η πόλη θα ήταν η τρίτη μεγαλύτερη στη χώρα.
‘Εντάξει μωρέ δεν είμαι φασίστας, απλά κάποιος έπρεπε να τους πιέσει για το μεταναστευτικό.’
‘Έλα μωρέ τώρα, γριούλες τους ψηφίζουν που φοβούνται λόγω της αύξησης της εγκληματικότητας’.
‘Πολλοί δεν είχαν συνειδητοποιήσει πόσο ακραίοι είναι, νόμιζαν ότι ήταν τύπου Καρατζαφέρη’.
Αντίστοιχης φύσεως δικαιολογίες προβάλλουν οι Γερμανοί, σε απόπειρα να δικαιολογήσουν την εκτεταμένη λαϊκή υποστήριξη που απολάμβαναν οι ναζί του Χίτλερ.
‘Δεν ήξεραν’, ‘τους πίεζαν’, ‘λογική του όχλου’, ‘η χώρα τους ήταν ταπεινωμένη μετά τη συνθήκη των Βερσαλλιών’, ‘υπήρχε κρίση’.
Την εποχή του ίντερνετ και της τηλεόρασης όμως, οι δικαιολογίες τύπου ‘δεν ήξεραν’ στέκουν για ένα πολύ μικρό μέρος του πληθυσμού. Οι πρακτικές και η ρητορική της Χρυσής Αυγής έχουν απαθανατιστεί πολλάκις, από αμέτρητες πηγές και σε αμέτρητα μέσα, εγχώρια και διεθνή. Ο ισχυρισμός ‘δεν ξέρω’ φαντάζει τουλάχιστον ύποπτος για όποιον δεν ζει σε σπηλιά, πλήρως αποκομμένος από τα εγκόσμια.
‘Τους είχε υπνωτίσει ο χαρισματικός ηγέτης Χίτλερ’, λένε οι Γερμανοί, απολογούμενοι.
Οι ‘υπνωτισμένοι’ αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, είναι άνω των 800 χιλιάδων ατόμων. Σχεδόν ένα εκατομμύριο εκτιμάνε κάποιοι. Σκέψου να υπήρχε και κάποιος αντιστοίχως χαρισματικός ηγέτης.
Η υποστήριξη της Χρυσής Αυγής δεν είναι ταμπού. Δεν είναι κάτι που γίνεται ενοχικά και κρυφά. Τα γραφεία της Χρυσής Αυγής σε πόλεις σε όλη τη χώρα βρίσκονται σε κεντρικά σημεία και στα εγκαίνιά τους υπήρξε κοσμοσυρροή. Δεν βλέπεις μόνο μεγαλόσωμους με ξυρισμένα κεφάλια να μπαινοβγαίνουν σε αυτά. Κάθε άλλο.
‘Δηλαδή έχουμε σχεδόν ένα εκατομμύριο σκληροπυρηνικούς φασίστες στη χώρα;’ Όχι, και αυτό αποτυπώνεται, πχ, από το μεγάλο ποσοστό ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ που μετακινούνται στη Χρυσή Αυγή. ‘Έλα μωρέ, αντιμνημονιακός να ναι κι ό,τι να ναι’.
Αλλά έχουμε σχεδόν ένα εκατομμύριο ανθρώπους που συνειδητά ανέχονται φασίστες. Σχεδόν ένα εκατομμύριο άνθρωποι που πήγαν από το ‘δεν θα γίνεις Έλληνα ποτέ, Αλβανέ’ που ακουγόταν ασταμάτητα στους πανηγυρισμούς του Euro, ένα στάδιο πιο πέρα.
Στο στάδιο να δίνουν την ψήφο τους σε ανθρώπους που δηλώνουν ανοιχτά θαυμαστές ενός εκ των πιο αιμοσταγών ηγετών που γνώρισε η ανθρωπότητα τους τελευταίους αιώνες.
Σε ανθρώπους των οποίων ο ισχυρισμός ‘δεν είμαστε φασίστες, είμαστε πατριώτες’ καταρρέει πιο εύκολα από τραπουλόχαρτο με κάθε οργανωμένο τραμπουκισμό, του οποίου συχνά ηγείται κάποιος που πληρώνεται αρκετά χιλιάδες ευρώ για να κάθεται στα έδρανα του Κοινοβουλίου. Με κάθε επίθεση μίσους –στα πλαίσια πρακτικών της οργάνωσης- η οποία ενίοτε, όπως χθες το βράδυ, καταλήγει σε δολοφονία.
Τη δράση αυτών των ανθρώπων στηρίζουν όσοι ψηφίζουν Χρυσή Αυγή, και η συντριπτική πλειοψηφία εξ αυτών το ξέρει πολύ καλά. Τη δράση μιας οργάνωσης που εκτρέφει δολοφόνους. Είναι άμοιροι ευθυνών;
Ας δράσει η δολοφονία του Παύλου ως χαστούκι ξυπνήματος μιας κοινωνίας που αποδέχεται ελαφρά τη καρδία την ευρεία λαϊκή υποστήριξη μιας ανοιχτά φασιστικής οργάνωσης.
Ας σταματήσουμε να σφυρίζουμε αδιάφορα απέναντι στους ‘ανυποψίαστους πολίτες’ που με την ψήφο τους δίνουν τροφή στο κτήνος. Δεν είναι μερικές εκατοντάδες, είναι εκατοντάδες χιλιάδες, και όσο κι αν εθελοτυφλούμε απέναντι στους αριθμούς τόσο πιο πολύ απενοχοποιείται η πράξη τους.
Εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες έχουν αίμα στα χέρια τους, κατ’ επιλογή τους.
Στο Συλλαλητήριο καταδίκης της εγκληματικής δράσης της Χρυσής Αυγής
Δεύτερο κρούσμα δολοφονικής επίθεσης από συμμορίες της Χρυσής Αυγής μέσα λίγα εικοσιτετράωρα.
Αυτή τη φορά πέτυχαν και το στόχο τους. Η δολοφονία είναι γεγονός.
Δολοφόνησαν εν ψυχρώ, έναν νέο άνθρωπο που περπατούσε με την συντροφιά του στο Κερατσίνι.
Εργαζόμενοι-εργαζόμενες, νέοι και νέες, άνεργοι,
Αυτές οι συμμορίες της Χρυσής Αυγής είναι ανάγκη να απομονωθούν, να τους «κόψουμε το βήχα», πολύ περισσότερο εδώ στη Μυτιλήνη που οι ομογάλακτοι πρόγονοι τους Μάιδες και ταγματασφαλίτες, δέχθηκαν τα ανάλογα μαθήματα.
Εργαζόμενοι-ες, νέοι-ες, άνεργοι,
Μην δίνεται περιθώριο στις συμμορίες της Χρυσής Αυγής να ρίχνουν το δηλητήριο του φασισμού, και του μίσους, ιδιαίτερα στη νεολαία μας, απομονώστε τους!
Το τι πρεσβεύουν, το έδειξαν με τα τελευταία δείγματα γραφής, θρασύδειλοι της κουκούλας, μαχαιροβγάλτες δολοφόνοι.
Καμιά ανοχή, τάγματα εφόδου δεν έχουν θέση στη Πόλη και στα χωριά μας!
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΗΜΕΡΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 7 ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ
ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΑΠΦΟΥΣ
Στο Συλλαλητήριο ενάντια στη δράση της Χρυσής Αυγής
Τη δυνατότητα προγραμματικών συμβάσεων μεταξύ Δημοσίου και ιδιωτών για τη διαχείριση ενάλιων αρχαιολογικών χώρων δίνει ο νόμος για την «ενίσχυση της επιχειρηματικότητας στον τουρισμό»
Η κυβέρνηση «άνοιξε» τελικά τον πολύ επικίνδυνο «δρόμο» στην κατεύθυνση της εμπορευματοποίησης της πολιτιστικής κληρονομιάς μέσω του νέου νόμου (4179) του υπουργείου Τουρισμού, «Απλούστευση διαδικασιών για την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας στον τουρισμό, αναδιάρθρωση του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού και λοιπές διατάξεις», που ψηφίστηκε τον περασμένο Ιούλη και με τον οποίο «σπάει» η αποκλειστικότητα της διαχείρισης του κράτους στους ενάλιους αρχαιολογικούς χώρους... καταρχήν. Διότι στην πράξη δημιουργεί εύλογο προηγούμενο για τους αρχαιολογικούς χώρους συνολικά.
Συγκεκριμένα, στο τέλος της παραγράφου 1 του άρθρου 11 του ν. 3409/2005 «Καταδύσεις αναψυχής και άλλες διατάξεις» προστίθενται τα εξής: «Με την ίδια απόφαση (σ.σ. των υπουργών Πολιτισμού, Περιβάλλοντος και Ναυτιλίας) μπορεί να παρέχεται η δυνατότητα κατάρτισης προγραμματικών συμβάσεων πολιτισμικής ανάπτυξης κατ' εφαρμογή της παραγράφου 5 του άρθρου 100 του ν. 3852/2010 (Α΄ 287), με τις οποίες θα εξειδικεύονται τα έργα, προγράμματα και υπηρεσίες πολιτιστικού χαρακτήρα εντός των επισκέψιμων ενάλιων αρχαιολογικών χώρων, καθώς και τα ζητήματα οργάνωσης, διαχείρισης, επίβλεψης και εκμετάλλευσης των επιτρεπόμενων στους χώρους αυτούς δραστηριοτήτων, καθώς και κάθε άλλη αναγκαία λεπτομέρεια».
Ας δούμε τι σημαίνουν όλα αυτά. Στο Ν. 2409/2005 οι «καταδύσεις αναψυχής» επιτρέπονται παντού, εκτός από «προσδιορισμένες από τις αρμόδιες υπηρεσίες του Υπουργείου Πολιτισμού θαλάσσιες περιοχές εναλίων αρχαιολογικών χώρων», με εξαίρεση την περίπτωση που υπάρξει κοινή υπουργική απόφαση με την οποία «κηρυγμένοι ενάλιοι αρχαιολογικοί χώροι μπορούν να χαρακτηρίζονται ως υποβρύχια μουσεία, στα οποία επιτρέπεται καθοδηγούμενη κατάδυση, πάντα με συνοδεία δυτών φυλάκων αρχαιοτήτων ή αρχαιολόγων».
Τα παραπάνω, βέβαια, προϋποθέτουν επάρκεια δυτών αρχαιοφυλάκων και αρχαιολόγων, η οποία όμως δεν υπάρχει, αφού, ως γνωστόν, ο αριθμός των αρχαιοφυλάκων υπολείπεται ακόμη και των στεριανών αναγκών. Εστω όμως και σε ένα «θεωρητικό» επίπεδο επιχειρείται ένα είδος «προστασίας». Η αρχική όμως «ιδέα» δεν είναι αυτή. Στο σχέδιο νόμου δινόταν αφενός η δυνατότητα ίδρυσης καταδυτικού πάρκου σε χαρακτηρισμένο ενάλιο αρχαιολογικό χώρο, αφετέρου η ανάθεση της οργάνωσης και της διαχείρισης αυτού του πάρκου «σε Οργανισμό Τοπικής Αυτοδιοίκησης πρώτου ή δεύτερου βαθμού, στην παραθαλάσσια περιοχή του οποίου οργανώνεται, σε νομικά πρόσωπα που εποπτεύονται από το κράτος, σε ναυταθλητικά σωματεία ή συλλόγους που εποπτεύονται από τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού και σε Καταδυτικά Κέντρα, μετά από αίτημά τους»!
Τότε οι αρχαιολόγοι ξεσηκώθηκαν αφού ήταν προφανές ότι γινόταν «εισβολή» στον «πυρήνα» του κρατικού χαρακτήρα της προστασίας της πολιτιστικής κληρονομιάς και εφαρμογή της καπιταλιστικής λογικής περί «ανάπτυξης».
Με την προσθήκη του νέου νόμου, όμως, το «φάντασμα» του νομοσχεδίου του 2005 «ενσαρκώθηκε»! Πλέον, τα πράγματα αλλάζουν ριζικά, αφού οι υπουργοί όχι μόνο θα μπορούν να εξαιρούν ενάλιους αρχαιολογικούς χώρους από καταδύσεις αναψυχής χαρακτηρίζοντάς τους «υποβρύχια μουσεία», αλλά δίνεται η δυνατότητα σύναψης «προγραμματικών συμβάσεων πολιτισμικής ανάπτυξης» κατ' εφαρμογή του νόμου για τον «Καλλικράτη» (σ.σ. αυτός είναι ο 3852/2010), ακόμη και με αντικείμενο «έργα, προγράμματα και υπηρεσίες πολιτιστικού χαρακτήρα εντός των επισκέψιμων ενάλιων αρχαιολογικών χώρων, καθώς και τα ζητήματα οργάνωσης, διαχείρισης, επίβλεψης και εκμετάλλευσης των επιτρεπομένων στους χώρους αυτούς δραστηριοτήτων, καθώς και κάθε άλλη αναγκαία λεπτομέρεια»!
Οι πάντες «διαχειριστές»
Αυτό σημαίνει ότι στη διαχείριση των ενάλιων αρχαιολογικών χώρων θα μπορούν να «χωθούν» από δημοτικές επιχειρήσεις, που λειτουργούν με αγοραία κριτήρια... μέχρι και τράπεζες, σπάζοντας ακριβώς και στην πράξη την αρχή της αποκλειστικής ευθύνης του κράτους στην προστασία και διαχείριση της πολιτιστικής κληρονομιάς! Διότι με το άρθρο 100 του 3852/2010 («Καλλικράτης») δίνεται η δυνατότητα σύναψης προγραμματικών συμβάσεων μεταξύ του Δημοσίου και μιας σειράς φορέων, από επιχειρήσεις Δημοσίου ή Ιδιωτικού Δικαίου όπου συμμετέχουν δήμοι, «κοινωφελή ιδρύματα» κ.λπ... μέχρι τράπεζες και πιστωτικά ιδρύματα: «Για τη μελέτη και εκτέλεση έργων και προγραμμάτων ανάπτυξης μιας περιοχής, καθώς και για την παροχή υπηρεσιών κάθε είδους, οι δήμοι, οι περιφέρειες (...) τα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, τα οποία συνιστούν ή στα οποία συμμετέχουν οι προαναφερόμενοι φορείς, καθώς και ΝΠΙΔ στα οποία συμμετέχουν ή συνιστούν η Κεντρική Ενωση Δήμων Ελλάδας και η Ενωση Περιφερειών, οι δημοτικές επιχειρήσεις ύδρευσης και αποχέτευσης, τα δημοτικά και περιφερειακά ιδρύματα, καθώς και κοινωφελή ιδρύματα και κληροδοτήματα και τα ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, στα οποία περιλαμβάνονται και τα τεχνολογικά εκπαιδευτικά ιδρύματα, μπορούν να συνάπτουν προγραμματικές συμβάσεις με το Δημόσιο (...) Στις προγραμματικές συμβάσεις επιτρέπεται και η συμμετοχή επιχειρήσεων των ΟΤΑ (...) Με απόφαση των Υπουργών Οικονομικών, Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας και Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης μπορεί να επιτρέπεται και η συμμετοχή τραπεζών και πιστωτικών ιδρυμάτων»!
Θυμίζουμε ότι οι παραπάνω συμβάσεις μπορεί να είναι και «πολιτιστικού χαρακτήρα». Ετσι, στην παρ. 5 του άρθρου 100 του «Καλλικράτη» - το οποίο όπως είδαμε ενσωματώνεται στο νόμο του υπουργείου Τουρισμού - σημειώνεται ότι: «Εφόσον τα προβλεπόμενα στην προγραμματική σύμβαση έργα, προγράμματα και υπηρεσίες είναι πολιτιστικού χαρακτήρα, όπως η ανάδειξη, προστασία και συντήρηση μνημείων, οι παρεμβάσεις σε διατηρητέα ή παραδοσιακά κτίρια και οικισμούς, η διάσωση και διάδοση στοιχείων του πολιτισμού, η ανέγερση και λειτουργία χώρων πολιτισμικών λειτουργιών, η υποστήριξη δραστηριοτήτων και εκδηλώσεων που αφορούν την επιστήμη, τα γράμματα και τις τέχνες, συμμετέχει, ως συμβαλλόμενος, το Υπουργείο Πολιτισμού. Η προγραμματική σύμβαση καλείται "προγραμματική σύμβαση πολιτισμικής ανάπτυξης"». Προβλέπεται μάλιστα και χαράτσι: «Το τέλος ανταποδοτικού χαρακτήρα που μπορεί να επιβληθεί, σύμφωνα με τις κείμενες διατάξεις, για τη χρηματοδότηση έργων, εργασιών, προγραμμάτων και υπηρεσιών της προγραμματικής σύμβασης, καλείται "Πολιτιστικό Τέλος"».
Λέσβος, αρχαία λιμάνια
Eurokinissi
Να θυμίσουμε ότι ο ενάλιος αρχαιολογικός πλούτος της Ελλάδας είναι τεράστιος σε μέγεθος και ποιότητα, ενώ διευρύνεται συνεχώς με νέα ευρήματα. Υπάρχουν ήδη πάνω από πενήντα κηρυγμένοι ενάλιοι αρχαιολογικοί χώροι, πάνω από χίλια βεβαιωμένα στίγματα ναυαγίων και εκατοντάδες υπό διερεύνηση. Ωστόσο, το αστικό κράτος «φρόντισε» διαχρονικά ώστε και η Εφορεία Εναλίων Αρχαιοτήτων του υπουργείου Πολιτισμού να είναι αναντίστοιχη των απαιτήσεων αυτού του πλούτου. Είναι χαρακτηριστικό ότι για χρόνια είχαν σταματήσει ακόμη και οι καταδύσεις αφού οι δύτες ήταν ανασφάλιστοι! Το επιστημονικό - καταδυτικό προσωπικό εξακολουθεί να είναι τραγικά λιγοστό σε αριθμό, γεγονός που αντικειμενικά δεν μπορεί να καλυφθεί από τη γνωστή αυτοθυσία των εργαζομένων της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας. Ετσι, η Εφορεία Εναλίων αναγκάζεται να διενεργεί έρευνες με ιδιώτες και ξένα ινστιτούτα.
Ολοκληρωτική επίθεση στον πολιτισμό
Ολα αυτά συμβαίνουν στο «φόντο» της συνολικότερης υποχρηματοδότησης του πολιτισμού από το κράτος, η οποία έχει φτάσει σε άκρως επικίνδυνα σημεία ακόμη και για την ίδια τη δυνατότητα συνέχισης λειτουργίας των Εφορειών Αρχαιοτήτων. Φυσικά, αυτή η κατάσταση επιδρά αρνητικά και στην προστασία των ενάλιων αρχαιοτήτων. Εγραφε χαρακτηριστικά, ανάμεσα σε άλλα, ο υπό παραίτηση πρόεδρος του Ταμείου Αρχαιολογικών Πόρων, Παναγιώτης Τζίννης, στην επιστολή παραίτησής του τον περασμένο Μάη: «(...) μάλλον δε βρέθηκε κανένας στη θέση που βρίσκονται τώρα οι περισσότεροι προϊστάμενοι των 100 περίπου Υπηρεσιών (...)». Δηλαδή, να πρέπει να στείλουν: «Επείγον έγγραφο σε εκτός Αθηνών υπηρεσία και να μην έχουν 11 ευρώ για COURIER (...) υπαλλήλους εκτός έδρας για υπηρεσία και να μην έχουν 500 ευρώ για έξοδα εισιτηρίων, διαμονής, φαγητού κ.τ.λ. Να πρέπει να λάβεις ηλεκτρονικά αλληλογραφία ή αιτήσεις συμμετοχής σε διαγωνισμό και να έχει τελειώσει το μελάνι στο φαξ. Να πρέπει το υπηρεσιακό αυτοκίνητο να φύγει άμεσα για εντεταλμένη υπηρεσία και να μην υπάρχουν λεφτά για βενζίνη ή για συντήρηση ή για επισκευή (αυτή τη στιγμή όλα τα υπηρεσιακά αυτοκίνητα είναι παροπλισμένα). Να πρέπει σε ένα μήνα από τώρα στους αρχαιολογικούς χώρους να γίνει καθαρισμός ξερών χόρτων (αποψίλωση) ενόψει πυρκαγιών κ.τ.λ. και να μην έχουν διαθέσιμα μετρητά για μεροκάματα των εργαζομένων. Να πρέπει οι δύτες της Εφορείας Εναλίων να περάσουν πριν τις καταδύσεις τσεκάπ από θάλαμο αποσυμπίεσης και να μην υπάρχουν 70 ευρώ ανά άτομο, για να πληρωθεί το νοσοκομείο (σ.σ. η υπογράμμιση δική μας)».
Καταποντισμένος προϊστορικός οικισμός στο Παυλοπέτρι, στην περιοχή Πούντα - Βιγκλάφια, Βοιών Λακωνίας
Βέβαια, ακόμη υπάρχει η πιθανότητα να μην υπάρχει καν Εφορεία Εναλίων. Οπως κατήγγειλαν τότε οι αρχαιολόγοι, στο σχέδιο οργανογράμματος του υπουργείου Πολιτισμού που επεξεργάστηκε η κυβέρνηση τον περασμένο Φλεβάρη απουσιάζουν εντελώς όλες οι Ειδικές Περιφερειακές Υπηρεσίες, ανάμεσά τους και η Εφορεία Εναλίων Αρχαιοτήτων, μαζί με μεγάλα μουσεία, την Εφορεία Αρχαιοπωλείων & Ιδιωτικών Συλλογών, τις Εφορείες Παλαιοανθρωπολογίας - Σπηλαιολογίας, Αρχαιολογικά Ινστιτούτα...
Η δυσμενής αυτή εξέλιξη έρχεται στο φόντο της επίθεσης που έχει δεχθεί συνολικά το πλαίσιο προστασίας της πολιτιστικής κληρονομιάς τα τελευταία χρόνια. Μέσα από σειρά νομοθετημάτων έχει υποβαθμιστεί ο ρόλος της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας προς όφελος των μεγαλοεργολάβων και γενικότερα της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Η ολοκληρωτική μετατροπή της τοπικής διοίκησης σε σημαντικό «βραχίονα» του αστικού κράτους και σε «επιχειρηματία» σε βάρος των λαϊκών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, η όλο και ενεργότερη παρέμβαση των «Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων» στη διαχείριση της πολιτιστικής κληρονομιάς, ακόμη και στις προσλήψεις στην Αρχαιολογική Υπηρεσία, η εξουθενωτική υποχρηματοδότηση που «σέρνει», με μαθηματική ακρίβεια, ό,τι έχει απομείνει από τις δημόσιες δομές προστασίας των αρχαιοτήτων στους ιδιώτες - «χορηγούς», συνιστούν ένα «εκρηκτικό κοκτέιλ», τις συνέπειες του οποίου θα δούμε αργά ή γρήγορα να ξεδιπλώνονται στον πολιτισμό αυτής της χώρας.
Ευρήματα στην περιοχή του κόλπου στο Ηράκλειο Κρήτης
Σκιάθος - ναυάγιο υστερορωμαϊκών χρόνων
Αντικύθηρα, 2012: Ερευνα του αμερικανικού ινστιτούτου Woods Hole Oceanographic Institution και της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων
του Γρηγόρη ΤΡΑΓΓΑΝΙΔΑ ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ" πηγή
Η διακριτική αποσιώπηση της ταυτότητας των νεκρών αποτελεί συστατικό στοιχείο των «μνημοσύνων» του Μελιγαλά ήδη από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια και συνδέεται με τη γενικότερη στρατηγική βάσει της οποίας επιχειρήθηκε στη χώρα μας η «δικαίωση» του ένοπλου δωσιλογισμού.
Με δυο λόγια: αυτό που συνήθως αποκρύπτει η φιλολογία περί «αθώων θυμάτων» είναι (α) το ιστορικό γεγονός ότι ο Μελιγαλάς υπήρξε βάση και ορμητήριο των ένοπλων συνεργατών της Βέρμαχτ που το 1943-44 έπνιξαν στο αίμα τη Μεσσηνία και τους γύρω νομούς και (β) ότι το μακελειό του 1944 ήταν το αποτέλεσμα μιας από τις σκληρότερες μάχες που έδωσε ο ΕΛΑΣ, με εξουσιοδότηση του συμμαχικού στρατηγείου και της κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Ας δούμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
*Κωμόπολη 2.482 κατοίκων το 1940, ο Μελιγαλάς χρησιμοποιήθηκε το 1941-43 ως βάση ιταλών καραμπινιέρων (1941-43) και μιας διλοχίας γερμανικού στρατού (1943-44).
*Οταν την άνοιξη του 1944 οι Γερμανοί συγκρότησαν τα Τάγματα Ασφαλείας, ένοπλους δωσιλογικούς σχηματισμούς με αποστολή την «αξιοποίηση της αντικομμουνιστικής μερίδας του ελληνικού λαού» για τη μετατροπή της αντιφασιστικής Αντίστασης σε εμφύλιο πόλεμο και την «εξοικονόμηση γερμανικού αίματος», εγκαταστάθηκε εκεί το 3ο Τάγμα Ασφαλείας Καλαμών-Μελιγαλά. Την υποστήριξή του ανέλαβε μια «πολιτική επιτροπή», με πρόεδρο τον πολιτευτή Περικλή Μπούτο και μέλη τον κοινοτάρχη, δυο δικηγόρους κι ένα γιατρό (Θεοδωρόπουλος 2001, σ. 133-4).
Ο τρόπος με τον οποίο «αξιοποιήθηκε» από τους ναζί αυτή η δωσίλογη «μερίδα του ελληνικού λαού» ήταν αναμενόμενος: Δεν πρόλαβε να εγκατασταθεί το Τάγμα στο Μελιγαλά, και τα γερμανικά αρχεία καταγράφουν τη συμμετοχή του σε «εκκαθαριστικές επιχειρήσεις» των κατοχικών στρατευμάτων. Στηριγμένοι στη Βέρμαχτ, οι ταγματασφαλίτες αναλαμβάνουν να κονιορτοποιήσουν τη μαζική βάση του ΕΑΜ με μαζικές συλλήψεις, βασανιστήρια, εκτελέσεις και κάψιμο σπιτιών, εγκαινιάζοντας ένα φαύλο κύκλο βίας και αντεκδικήσεων, που θα οδηγήσει στις εκτελέσεις των ημερών της Απελευθέρωσης.
Η μάχη και η σφαγή
Η συμβολή τους στην πολεμική προσπάθεια του Αξονα υπήρξε ουσιαστική. Δεν είναι μόνο ο προϊστάμενός τους, αντιστράτηγος των SS Βάλτερ Σιμάνα που, στην τελική έκθεσή του προς τον Χίμλερ (2.11.44), διαπιστώνει ότι τα Τάγματα Ασφαλείας «ήταν πολύτιμες βοηθητικές μονάδες στην ενεργό καταπολέμηση των συμμοριών». Βρετανική έκθεση του 1944 τονίζει πως «η τοπική γνώση των προσώπων και του χώρου από τα Τάγματα Ασφαλείας, τους προσδίδει μοναδική αξία για τους Γερμανούς, που μπορούν έτσι να κρατήσουν την Ελλάδα με έναν ελάχιστο αριθμό δυνάμεων», (ΔΙΣ 1998, σ. 43). Αποκαλυπτική είναι τέλος η πρακτική της Βέρμαχτ να περιλαμβάνει τους νεκρούς, τραυματίες ή αγνοούμενους ταγματασφαλίτες στους πίνακες των δικών της απωλειών.
*Για τη στάση του πληθυσμού, αρκετά εύγλωττες είναι οι μεταπολεμικές αναμνήσεις του υποδιοικητή του Τάγματος Μελιγαλά, ταγματάρχη Καζάκου, για τις εκκαθαριστικές του καλοκαιριού του 1944 στον Ταΰγετο: «Η επιχείρησις αύτη απέβη άκαρπος», σημειώνει, «καθ’ όσον ο ΕΛΑΣ είχεν οργανώσει σχεδόν ολόκληρον την ύπαιθρον (Μεσσηνίας και Λακωνίας) από του εργάτου μέχρι του ανωτάτου τιτλούχου, ώστε επληροφορήθη εγκαίρως φαίνεται την όλην προπαρασκευήν» των Γερμανών και των συνεργατών τους.
Αντισυνταγματάρχης πλέον του ελληνικού στρατού, ο συντάκτης των παραπάνω γραμμών φροντίζει πάντως να διευκρινίσει, εν έτει 1955, ότι «η στάσις των Αρχών κατοχής υπήρξε ειλικρινής και φιλική» απέναντι στη μονάδα του (ΔΙΣ 1998, σ. 193). Αναφερόμενος πάλι στην αποχώρηση της Βέρμαχτ, δεν διστάζει να καταγγείλει τους Γερμανούς για «προδοτικήν στάσιν» (σ. 197).
*Οι Γερμανοί εγκατέλειψαν το Μελιγαλά στις 4.9.1944 και την Καλαμάτα την επομένη. Ο ΕΛΑΣ μπήκε στην μεσσηνιακή πρωτεύουσα στις 9 Σεπτεμβρίου, μετά ολοήμερη μάχη με τον εκεί «λόχο ασφαλείας» και τη χωροφυλακή. Στις 13 Σεπτεμβρίου ήρθε η σειρά του Μελιγαλά, όπου είχαν οχυρωθεί οι εναπομείναντες ταγματασφαλίτες. Οταν η ηγεσία τους απέρριψε το κάλεσμα του ΕΑΜ να καταθέσουν τα όπλα και να τεθούν στη διάθεση της κυβέρνησης εθνικής ενότητας, το λόγο είχαν τα όπλα. Οι αντίπαλες δυνάμεις ήταν ισοδύναμες αριθμητικά (1.000-1.200 ένοπλοι εκατέρωθεν), ενώ οι αντάρτες διέθεταν την υποστήριξη χιλιάδων χωρικών του εφεδρικού ΕΛΑΣ, που συνέρρεαν από τα πέριξ με αυτοσχέδιο οπλισμό.
Η μάχη κράτησε τρεις ολόκληρες μέρες (13-15.9.44). Το τελικό ανακοινωθέν του ΕΛΑΣ αναφέρει ότι σκοτώθηκαν 60 αντάρτες και 800 «ράλληδες». Ο δεύτερος αριθμός περιλαμβάνει προφανώς χοντρικά και τους εκτελεσμένους των επόμενων ημερών.
*Παρά τις αντιφάσεις, τις υπερβολές και τις αποσιωπήσεις τους, οι διαθέσιμες αφηγήσεις δίνουν μια γενική ιδέα όσων συνέβησαν μετά τη μάχη: Αρχικά σημειώθηκαν σποραδικοί φόνοι και καταστροφές περιουσιών. Ακολούθησε το ξεκαθάρισμα των συλληφθέντων με συνοπτικές διαδικασίες, από μια επιτροπή με επικεφαλής τους δικηγόρους Βασίλη Μπράβο και Γιάννη Καραμούζη. Από σημειώματα που δημοσιεύθηκαν αργότερα στον τοπικό εθνικόφρονα τύπο προκύπτει ότι αποφασιστικό ρόλο σ’ αυτή τη διαδικασία έπαιξαν οι τοπικές οργανώσεις της Εθνικής Πολιτοφυλακής, στις οποίες είχε ανατεθεί η συγκέντρωση στοιχείων για την προηγούμενη δράση κάθε αιχμαλώτου. Οσοι καταδικάζονταν οδηγούνταν σε ένα εγκαταλειμμένο ξεροπήγαδο έξω απ’ την κωμόπολη (την «Πηγάδα») κι εκτελούνταν.
*Πόσοι ήταν; Το 1945, το ιατροδικαστικό συνεργείο του Καψάσκη ανακοίνωσε ότι ξέθαψε 708 πτώματα. Στο μνημείο είναι γραμμένα 787 ονόματα από 61 πόλεις και χωριά. Η εθνικόφρων φιλολογία προβάλλει φυσικά πολύ μεγαλύτερα νούμερα: «περί τους 1.500 εις την Πηγάδα» μετρά ο Κώστας Καραλής (1958), «περί τα 1.800 άτομα πάσης ηλικίας και φύλου» βρίσκουν το Αρχηγείο Χωροφυλακής (1962) και ο καθηγητής Απόστολος Δασκαλάκης (1973), 1.900 τους θέλει ο Κων/νος Αντωνίου (1965), «άνω των 3.500 κατά τους μετριωτάτους υπολογισμούς» τους προτιμά η χουντική ιστορία του ΓΕΣ (1973). Ο Κοσμάς Αντωνόπουλος, πάλι, αναφέρει 2.100 «δολοφονηθέντες», παραθέτει όμως τα στοιχεία μόλις 699. Το βιβλίο που διανέμει ο «Σύλλογος Θυμάτων» περιέχει 1.144 ονόματα, ο συγγραφέας του όμως δείχνει μάλλον αναποφάσιστος: αλλού μιλάει για 1.500 νεκρούς (σ. 118), αλλού για «1.500 και πλέον» (σ. 115), αλλού για πάνω από 2.000 (σ. 26 & 166) κι αλλού για «5.000 εκατέρωθεν» (σ. 23). Σε κάθε περίπτωση, οι αριθμοί περιλαμβάνουν όχι μόνο τους «σφαγιασθέντες» αλλά και τους νεκρούς της τριήμερης μάχης.
*Την αντίθετη τάση επιδεικνύουν οι συγγραφείς της εαμικής πλευράς. Η αναλυτικότερη σχετική πηγή υπολογίζει 120 σκοτωμένους στη μάχη και 280-350 εκτελεσμένους στην Πηγάδα (Ξιάρχος 1982, σ. 38), ενώ δεν λείπουν αναφορές μέχρι και σε 1.200 νεκρούς.
*Πιο ενδιαφέρουσα απ’ αυτή την… κολοκυθιά αποδεικνύεται η εξέταση του καταλόγου της έκδοσης του «Συλλόγου Θυμάτων». Σε σύνολο 1.144 ονομάτων (οι 108 κάτοικοι Μελιγαλά) υπάρχουν μόνο 18 γυναίκες, 18 ηλικιωμένοι, ένας έφηβος και κανένα παιδί. Ολοι οι υπόλοιποι, το 96,8% του συνόλου, είναι άντρες λίγο πολύ μάχιμης ηλικίας. Κάθε άλλο παρά σφαγή «γυναικόπαιδων», δηλαδή…
Μνημόσυνο ακατονόμαστων
Ευθύς εξαρχής, οι εκδηλώσεις στη μνήμη των «σφαγιασθέντων» πήραν ρεβανσιστικό χαρακτήρα.
*Το πρώτο μνημόσυνο (24.6.45) καταλήγει σε απόπειρα λιντσαρίσματος των αντιστασιακών που κρατούνταν στη φυλακή της κωμόπολης (Β. Κλεφτόγιαννης, «Οπως τα ‘ζησα», σ. 143-4).
*Από το Σεπτέμβριο του 1945 η τελετή τυποποιείται, με φαινομενικό οργανωτή την κοινότητα και ουσιαστικό τη νομαρχία. Συμμετέχουν οι πολιτικές, εκκλησιαστικές, αστυνομικές και στρατιωτικές αρχές, τοπικοί πολιτικοί, τα σχολεία. Επί χούντας θα καθιερωθεί και αθλητικό τουρνουά ποδοσφαίρου και ανώμαλου δρόμου, με κύπελλα που αθλοθέτησαν τοπικοί παράγοντες και οι κυλινδρόμυλοι «Ευαγγελίστρια» («Θάρρος» 17.9.67).
*Παράλληλα, «διευθετείται» ο χώρος των εκδηλώσεων. Βασιλικό διάταγμα του 1953 συστήνει ερανική επιτροπή με πρόεδρο το μητροπολίτη και μέλη το νομάρχη, το διοικητή Χωροφυλακής κ.ά. Από τον δημοσιευμένο απολογισμό του εράνου, πληροφορούμαστε ότι τη μερίδα του λέοντος «συνεισέφεραν» τα σχολεία και οι φαντάροι: 244.413 και 65.529 δρχ. αντίστοιχα, σε σύνολο 332.614 («Σημαία» 19.9.54). Μ’ αυτά τα λεφτά χτίζεται παρεκκλήσι, «καλλωπίζεται» η Πηγάδα και υψώνεται ένας τεράστιος σταυρός.
Η τελική διαμόρφωση (μάντρες, πάρκινγκ κ.λπ.) θα γίνει επί χούντας, με πιστώσεις και επίβλεψη Ασλανίδη.
*Η χουντική επταετία γνωρίζει άλλωστε το απόγειο του ιδιότυπου αυτού γιορτασμού. Το 1967 το μνημόσυνο τιμά με την παρουσία του ο Παττακός, εξηγώντας ότι «η 21η Απριλίου απέτρεψε νέον Μελιγαλάν» και ανακοινώνοντας την αναβάθμιση της κοινότητας των 1.800 κατοίκων σε «ιστορικό» δήμο («Εθνος» 18.9.67).
*Το 1968 παρευρίσκεται πρώτη φορά ο «ανώτατος άρχων» της χώρας, στο πρόσωπο του αντιβασιλιά Ζωιτάκη («Θάρρος» 24.9.68). Το 1969, η επιμνημόσυνη λειτουργία μεταφέρεται από την κεντρική εκκλησία της κωμόπολης στο χώρο της Πηγάδας και η τροχαία εκδίδει προληπτικές οδηγίες για την κυκλοφορία («Θάρρος» 21.9.69).
*Το 1973, ενόψει φιλελευθεροποίησης, οι αρχές δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους για το μνημόσυνο. Ειδικά δρομολόγια λεωφορείων και τρένων μεταφέρουν «προσκυνητάς» απ’ τους γύρω νομούς («Θάρρος» 14-16.9.73).
Αποκαλυπτικότερη είναι η «φρονηματιστική» λειτουργία της Πηγάδας τον υπόλοιπο χρόνο. Από τις τακτικές καταχωρίσεις του δελτίου πληροφοριών της νομαρχίας, πληροφορούμαστε ότι μεταφέρονται ομαδικά εκεί για «προσκύνημα» φαντάροι, ευέλπιδες, σπουδαστές επαγγελματικών σχολών, «κλιμάκια φοιτητών», δημόσιοι υπάλληλοι, φιλοξενούμενοι της «Εθνικής Εστίας», ταξιδιώτες των προγραμμάτων του «Εθνικού ιδρύματος» και -φυσικά- ολόκληρα σχολεία.
*Μετά τη Μεταπολίτευση ο επίσημος γιορτασμός συνεχίζεται, χωρίς ιδιαίτερους ενθουσιασμούς. Τον τόνο δίνουν τώρα οι δυναμικές εμφανίσεις της ακροδεξιάς: βασιλόφρονες που διαβεβαιώνουν ότι «σύντομα θα επιστρέψει ο Κωνσταντίνος», χουντικοί που προπηλακίζουν τον κοινοτάρχη «διότι ανεφέρθη στην αποκατάσταση του κοινοβουλευτισμού» (1976) και γιουχάρουν το νομάρχη (1977), χιτλερικοί που ψαρεύουν στα θολά νερά μιας εθνικοφροσύνης σοκαρισμένης απ’ την περιθωριοποίησή της… Ο τοπικός τύπος καταγράφει τα συνθήματα: «Τη λύση θα δώσει ο στρατός», «Ο Φλωράκης στο Γουδί», «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους».
*Ο κύκλος κλείνει το 1982, όταν το υπ. Εσωτερικών γνωστοποιεί στο δήμο τον τερματισμό της συμμετοχής των επίσημων κρατικών αρχών, «επειδή οι εκδηλώσεις αυτές αποτελούσαν κηρύγματα μισαλλοδοξίας και τροφοδοτούσαν επί 40 χρόνια το διχασμό». Τη σκυτάλη στην οργάνωση του μνημοσύνου παίρνει πια ο «Σύλλογος Θυμάτων Πηγάδας», που ιδρύθηκε το 1980.
*Από κοντά και η Ν.Δ., που βλέπει το μνημόσυνο του 1982 ως τη δέουσα απάντηση στην επίσημη αναγνώριση της εαμικής Αντίστασης. Ο νεαρός βουλευτής Αντώνης Σαμαράς ανακοινώνει π.χ. με ειδικό δελτίο τύπου την έλευσή του «για να παραστεί στο Μνημόσυνο των σφαγιασθέντων από τους εαμοκομμουνιστές» («Ελευθερία» 18.9.82). Σταδιακά, ωστόσο, η λογική του «μεσαίου χώρου» επικρατεί και τα φερέλπιδα στελέχη αποφεύγουν πια να δίνουν το παρών.
Η σταδιακή αυτή περιθωριοποίηση έχει, ωστόσο, ένα απροσδόκητο αποτέλεσμα: πρώτη φορά τα πράγματα λέγονται με το όνομά τους και οι πεσόντες ταγματασφαλίτες «τιμώνται» ως τέτοιοι. Ενα χαρακτηριστικό των επίσημων γιορτασμών ήταν η διακριτική αποφυγή κάθε αναφοράς στα δωσίλογα Τάγματα Ασφαλείας, με την προσφυγή σε εξωραϊστικά σχήματα λόγου: «αγρίως σφαγιασθέντες υπό αναρχικών στοιχείων», «μαρτυρικώς σφαγιασθέντες εθνικόφρονες πατριώτες», «θυσιασθέντες διά το μεγαλείον και την ελευθερίαν της Πατρίδος», «Ηρωες και Μάρτυρες οίτινες προσεφέρθησαν ολοκαύτωμα εις τον βωμόν της υπερτάτης θυσίας», ακόμη και «αδίκως σφαγιασθέντες διά την ελευθερίαν και τα ανθρώπινα δικαιώματα»!
*Μετά το 1982, αντίθετα, οι ομιλητές του «απολίτικου», «οικογενειακού» μνημοσύνου δεν αισθάνονται τέτοιου είδους αναστολές: «Το ΚΚΕ, το ΕΑΜ και το ΕΛΑΣ υπήρξε χειρότερος κατακτητής από τους Γερμανούς και τους Ιταλούς» διαβάζουμε π.χ. στον πανηγυρικό που εκφώνησε το 1999 η Ειρήνη Δορκοφίκη, διαβεβαιώνοντας τους συγκεντρωμένους ότι ο χαρακτηρισμός των ταγματασφαλιτών ως «προδοτών» και «συνεργατών των κατακτητών» δεν είναι παρά «αισχρή συκοφαντία» των κομμουνιστών και λοιπών «ευρωλιγούρηδων».
Στην ομιλία πάλι του 1997, ο δικηγόρος Βασίλειος Δημαρέσης ξεκαθαρίζει: «Οι ηρωικοί νεκροί μας δεν πολέμησαν με Ελληνες, διότι οι Κομμουνιστές έπαυσαν να είναι Ελληνες, τα εγκλήματά τους είναι εγκλήματα ξένων, εγκλήματα γενοκτονίας»!
Αραγε, τι απ’ όλα αυτά θα μπορούσαν να «αμαυρώσουν» οι επίσημοι νοσταλγοί του Χίτλερ;
Τα ξεχασμένα θύματα
Μια ελάχιστα γνωστή πτυχή της τραγωδίας του Μελιγαλά αφορά τα θύματα των «αγρίως σφαγιασθέντων» ταγματασφαλιτών της Πηγάδας. Εδρα ιταλών καραμπινιέρων, γερμανικής διλοχίας και του Τάγματος Ασφαλείας, η κωμόπολη χρησιμοποιήθηκε σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής ως στρατόπεδο συγκέντρωσης, χώρος βασανιστηρίων και τόπος εκτελέσεων αντιστασιακών και ομήρων. Η απουσία μιας ολοκληρωμένης καταγραφής όσων σκοτώθηκαν απ’ τους ταγματασφαλίτες είναι αποκαλυπτική για το κλίμα που επικράτησε στην περιοχή, τόσο κατά τα μετεμφυλιακά χρόνια όσο και αργότερα. Καταφανώς ελλιπή, τα διαθέσιμα στοιχεία είναι ωστόσο διαφωτιστικά.
Ο απολογητής των ταγματασφαλιτών Κοσμάς Αντωνόπουλος παραθέτει τα ονόματα 27 ατόμων που εκτελέστηκαν στο Μελιγαλά από τις κατοχικές δυνάμεις. Οι 6 είναι κάτοικοι της κωμόπολης. Από τον πίνακα απουσιάζουν ωστόσο τα περισσότερα ονόματα που γνωρίζουμε από άλλες πηγές («Η Ελληνική Αντίστασις 1941-1945», Αθήναι 1964).
Στο «Μεσσηνιακό βιογραφικό λεξικό» του Νίκου Καράμπελα (1962) αναφέρονται τα ονόματα 16 εκτελεσμένων στο Μελιγαλά το 1943-44. Στο δικό του βιβλίο ο Σπύρος Ξιάρχος καταγράφει τρεις ομαδικές εκτελέσεις 22 ατόμων κι άλλους 23 μεμονωμένους φόνους («Η αλήθεια για το Μελιγαλά», Καλαμάτα 1982, σ. 46-47). Απροσδιόριστο παραμένει, τέλος, πόσοι απ’ τους 924 εκτελεσμένους Μεσσήνιους που μνημονεύονται σε πρόσφατη έκδοση, θανατώθηκαν στην έδρα του Τάγματος (Τάσος Αποστολόπουλος, «Μεσσηνιακή εκατόμβη 1940-1944», Καλαμάτα 2000).
Αποκαλυπτικότερες είναι κάποιες επιμέρους λεπτομέρειες: Στις 27.4.44 ο ΕΛΑΣ Λακωνίας σκότωσε σε ενέδρα τον γερμανό στρατηγό Κρεντς και 3 συνοδούς του. Ο «Στρατιωτικός Διοικητής Ελλάδος» διέταξε σε αντίποινα τον τουφεκισμό 200 «κομμουνιστών» στο σκοπευτήριο της Καισαριανής κι όσων χωρικών θα συναντούσαν τα στρατεύματά του στην ύπαιθρο μεταξύ Μολάων και Σπάρτης. Οπως διαβάζουμε στη σχετική ανακοίνωση, οι ταγματασφαλίτες του Παπαδόγκωνα έσπευσαν να τιμήσουν με τον τρόπο τους τη μνήμη του γερμανού στρατηγού: «Υπό την εντύπωσιν του κακουργήματος τούτου, Ελληνες εθελονταί εφόνευσαν αυτοβούλως 100 άλλους κομμουνιστάς» («Καθημερινή» 30.4.44). Σαράντα απ’ αυτές τις «αυτόβουλες» εκτελέσεις έγιναν από το Τάγμα Ασφαλείας Καλαμών-Μελιγαλά την Πρωτομαγιά του 1944 – τριάντα στην Καλαμάτα και δέκα στο νεκροταφείο του Μελιγαλά. Μεταξύ των τελευταίων ήταν και μια 18χρονη επονίτισσα, η Ασπασία Ξιάρχου, από τη γειτονική Ανθούσα. Είχε πιαστεί (και βασανιστεί) από τους ταγματασφαλίτες ενώ επέστρεφε από την Καλαμάτα για το μνημόσυνο της μάνας της. Ενας κρατούμενος διέφυγε και, την επομένη, εκτελέστηκαν στη θέση του άλλοι δύο (Γιάννης Σχινάς, «Η εθνική Αντίσταση στη Μεσσηνία», Αθήνα 1984, σ. 98-99).
Ακολούθησε στις 15.6.44 ο τουφεκισμός 10 κρατουμένων στο Μελιγαλά (ανάμεσά τους 2 γυναίκες κι ένας ηλικιωμένος ανάπηρος) -σε αντίποινα, προφανώς, για το θανάσιμο τραυματισμό του ταγματασφαλίτη ταγματάρχη Γεωργανά στην Καλαμάτα. Την επομένη, 27 κρατούμενοι, 22 άντρες και 5 γυναίκες, τουφεκίστηκαν από το λόχο Καλαμάτας στις όχθες του Νέδοντα.
Δυόμισι δεκαετίες μετά την επίσημη αναγνώριση της ΕΑΜικής Αντίστασης, μάταια θ’ αναζητήσει κανείς στο Μελιγαλά ή τα περίχωρά του κάποιο μνημείο γι’ αυτούς τους πεσόντες. «Δεν έχω ακούσει ποτέ κάτι τέτοιο», ήταν η απάντηση του προέδρου του «Συλλόγου Θυμάτων Πηγάδας» κ. Μανιάτη, όταν τον ρωτήσαμε για τους εκτελεσμένους από το Τάγμα Ασφαλείας. Στην Καλαμάτα, μια λιτή στήλη (χωρίς ονόματα ή αριθμούς) στήθηκε από το Δήμο στο χώρο των εκτελέσεων, μακριά από τα μάτια του κοινού, μόλις το 2002. Η επιγραφή κάνει λόγο για «εκτελεσθέντες πατριώτες από τους Γερμανούς και τους συνεργάτες τους», αποφεύγει όμως να αναφέρει την ακριβή ταυτότητα των εκτελεστών.
Επιστρέφοντας στην Αθήνα, σταματήσαμε στο επιβλητικό μνημείο για τους 204 εκτελεσμένους της Παλιόχουνης, λίγο πριν από τη Μεγαλόπολη. Απ’ αυτούς, οι 154 είχαν συλληφθεί από ταγματασφαλίτες στην Καλαμάτα και τουφεκίστηκαν απ’ τη Βέρμαχτ σε αντίποινα για την καταστροφή γερμανικής φάλαγγας απ’ τον ΕΛΑΣ. Το τμήμα της επιγραφής που πληροφορεί ότι σκοτώθηκαν «από τους Γερμανούς» έχει σβηστεί με φαιοπράσινη μπογιά.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ
Τάσος Κωστόπουλος «Η αυτολογοκριμένη μνήμη. Τα Τάγματα Ασφαλείας και η μεταπολεμική εθνικοφροσύνη» (Αθήνα 2005, εκδ. «Φιλίστωρ»). Η κατοχική δράση των ταγματασφαλιτών, οι διασυνδέσεις και η αντιμετώπισή τους από το μεταπολεμικό «κράτος των εθνικοφρόνων». Εμφαση στην επιχειρηματολογία και τα ιδεολογήματα με τα οποία επιχειρήθηκε (και επιχειρείται ξανά στις μέρες μας) η «δικαίωση» του ένοπλου δωσιλογισμού. Ηλίας Θεοδωρόπουλος «Η πηγάδα του Μελιγαλά» (2α έκδοσις, Αθήνα 2001). Προπαγανδιστική έκδοση που διανέμεται από το «Σύλλογο Θυμάτων Πηγάδας Μελιγαλά». Ενδιαφέρον παρουσιάζουν ο αναλυτικός πίνακας με τα στοιχεία των σκοτωμένων και οι φιλοχουντικές κορόνες του συγγραφέα.
Σπύρος Ξιάρχος «Η αλήθεια για το Μελιγαλά» (Καλαμάτα, Μάιος 1982). Περιγραφή της μάχης του Μελιγαλά από ένα τοπικό εαμικό στέλεχος. Χρήσιμη, κυρίως γιατί διασώζει πολλές κρίσιμες «λεπτομέρειες» που η κυρίαρχη αφήγηση κατά κανόνα αποσιωπά.
Διονύσιος Παπαδόπουλος «Η ιστορία των Ταγμάτων Ασφαλείας» (εφημ. «Μεσσηνία» 19.5-8.9.1952). Η εκδοχή του (επιζήσαντος) διοικητή των ταγματασφαλιτών του Μελιγαλά, δημοσιευμένη λίγο μετά την αποστρατεία και απαλλαγή του για το αποτυχημένο πραξικόπημα του ΙΔΕΑ. Ακολούθησε η περιγραφή της αιχμαλωσίας και της διάσωσής του, την οποία ο ίδιος αποδίδει στις σχέσεις του με την Ιντέλιτζενς Σέρβις («Μεσσηνία» 15.9-17.11.1952).
Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού, «Αρχεία Εθνικής Αντίστασης» (Αθήνα 1998, 8 τόμοι). Στον 8ο τόμο περιλαμβάνεται η μεταπολεμική (1955) εξιστόρηση της δράσης του Τάγματος Ασφαλείας Καλαμών-Μελιγαλά από τον (επιζήσαντα) υποδιοικητή του, Παναγιώτη Καζάκο.
Βασίλης Κλεφτόγιαννης «Οπως τα ‘ζησα. Μαρτυρία μιας βασανιστικής πορείας» (Αθήνα 1994). Αυτοβιογραφία ενός ελασίτη από το Μελιγαλά που πήρε μέρος στις μάχες με τους ταγματασφαλίτες της κωμόπολης.
Γιατί η μάχη για την ιστορία μας είναι στην καρδιά της αντιφασιστικής δράσης.
Την Πεμπτη 19 Σεπτεμβρη στο τριμελές Πλημμελειοδικείο Μυτιλήνης δικάζονται ως εγκληματίες, γιατί βρέθηκαν αλληλέγγυοι στην απεργία των ναυτεργατών, οι: Αντώνας Στρατής Πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου, Μπουλμπούλης Νίκος Πρόεδρος Ομοσπονδίας ΕΒΕ και Γεωργούλας Παρασκευάς συνδικαλιστής και Γραμματέας της Τ.Ε. ΥΠΑΙΘΡΟΥ Λέσβου του ΚΚΕ, μετά από μήνυση της εταιρείας ΑΝΕΚ, που κατέθεσε ο πλοίαρχος του ΕΓ/ΟΓ ΛΙΣΣΟΣ.
Την Τέταρτη στο εδώλιο του κατηγορουμένου θα βρίσκεται το δικαίωμα της απεργίας και η ταξική αλληλεγγύη των εργαζομένων και αυτές τις αξίες καλούνται να υπερασπίσουν οι παραπάνω συνδικαλιστές
Η δίωξη αυτή, είναι στα πλαίσια της συντονισμένης επίθεσης της κυβέρνησης και των εφοπλιστών στο δικαίωμα της απεργίας και της ταξικής αλληλεγγύης μεταξύ κλάδων των εργαζομένων.
Είναι πολιτική δίωξη, είναι δίωξη που στόχο έχει το ταξικό εργατικό, λαϊκό κίνημα. Στόχο είχε να κάμψει τους αγώνες του λαού, για να περάσουν πιο εύκολα τα αντιλαϊκά-αντεργατικά μέτρα των τελευταίων Κυβερνήσεων της Ε.Ε και του Δ.Ν.Τ.
Καλούμε τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες, τους νέους και τις νέες, το λαό της Λέσβου, να στηρίξουν έμπρακτα τους συνδικαλιστές που διώκονται, να στηρίξουν το δικαίωμα της απεργίας, με την παρουσία τους την Τετάρτη 19 Σεπτεμρη και ώρα 9.30 το πρωί στο δικαστικό μέγαρο Μυτιληνης.
Η τρομοκρατία δεν θα περάσει.
Ο ενωμένος ταξικός αγώνας έχει αποδειχθεί ανίκητος.
Στα 200 δισ. ευρώ αποτιμά τις καταθέσεις Ελλήνων πολιτών στην Ελβετία ένα ντοκιμαντέρ του γαλλογερμανικού δικτύου «Arte», το οποίο επικαλείται η αυστριακή εφημερίδα «Der Standard». Το ντοκιμαντέρ ασχολείται με τους φορολογικούς παραδείσους παγκόσμια και το ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Για την Ελλάδα δεν δίνει περισσότερα στοιχεία, ούτε πληροφορίες για το πώς υπολογίστηκε το ποσό των 200 δισ. ευρώ.
Σε κάθε περίπτωση, τόσο τα στοιχεία του ντοκιμαντέρ, όσο και εκείνα που παρουσίασε παλιότερα το «Spiegel», κάνοντας λόγο για 600 δισ. ευρώ σε καταθέσεις Ελλήνων στις ελβετικές τράπεζες, επιβεβαιώνει ότι υπάρχει αμύθητος πλούτος συσσωρευμένος στα θησαυροφυλάκια της πλουτοκρατίας, που για φορολογικούς λόγους και κάνοντας χρήση των καπιταλιστικών νόμων για την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων μεταφέρεται σε τράπεζες του εξωτερικού.
Από σήμερα το βράδυ ξεκινάμε τον αγώνα μας και στη Λέσβο.
Στις 7.00 το απόγευμα η ΕΛΜΕ Λέσβου στήνει στην πλατεία Σαπφούς το χώρο επαφής με τους συναδέλφους, με τραπεζάκι και ενημερωτικό υλικό για γονείς και μαθητές. Ευελπιστούμε η πλατεία Σαπφούς τις μέρες του αγώνα να αποτελέσει το στέκι μας, εκεί θα γίνονται οι συνεδριάσεις του Δ.Σ. της ΕΛΜΕ και της απεργιακής επιτροπής που την πλαισιώνει. Είναι μια ευκαιρία να βρεθούμε όλοι μαζί, να συζητήσουμε, να προβληματιστούμε και να οργανώσουμε τις καθημερινές μας παρεμβάσεις.
Θυμίζουμε για τη Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου πρώτη μέρα της απεργίας είναι προγραμματισμένο από πλευράς ΕΛΜΕ Λέσβου πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο, στο χώρο των Κεντρικών Λυκείων Μυτιλήνης, στις 12 το μεσημέρι.
Ανάγκη είναι από τον αγώνα να μη λείψει κανένας εκπαιδευτικός, γονιός, μαθητής. Ένας για όλους κι όλοι για έναν.
Η βάρβαρη πολιτική της Κυβέρνησης είναι ανάγκη να παρεμποδιστεί, πρέπει και με το δικό μας αγώνα να ανατραπεί.
Στη ενιαία επίθεση Κυβέρνησης - Κεφαλαίου - Ευρωπαϊκής Ένωσης χρέος μας είναι να απαντήσουμε με ενιαία λαϊκή αντεπίθεση, με συντονισμένο αγώνα όλων των εργαζομένων, όλων των κλάδων σε Δημόσιο και Ιδιωτικό Τομέα.
Ενιαία πάλη - όλοι μαζί ενάντια στις απολύσεις, στις ανατροπές των μισθολογικών, εργασιακών και μορφωτικών μας δικαιωμάτων, ενάντια στο αυταρχικό κράτος της πλουτοκρατίας.
Ενιαία πάλη - όλοι μαζί εργάτες, υπάλληλοι, αυτοαπασχολούμενοι, φτωχοί αγρότες, γυναίκες, νέοι και νέες, γονείς, μαθητές, εκπαιδευτικοί να εμποδίσουμε και να αποτρέψουμε την αντιλαϊκή επίθεση.
Να παλέψουμε για μέτρα ανακούφισης της λαϊκής οικογένειας από τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης.
Για αξιοπρεπείς μισθούς, για μια ζωή με δικαιώματα για μας και τα παιδιά μας, για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης που θα υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες, απαλλαγμένο από τα δεσμά των μονοπωλίων και της Ε.Ε. και το λαό αφέντη στον πλούτο που παράγει.14 Σεπτεμβρίου 2013 - 15.00 μμ
Νίκος Μιχαλολιάκος, Κωσταντίνος Πλεύρης και Πολύδωρος Δάκογλου, μεταξύ αυτών που μισθοδοτούνταν την περίοδο ‘80-‘82 από την Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών ως συνεργάτες της -για αδιευκρίνιστες υπηρεσίες "πρακτόρων" πληροφοριών- σύμφωνα με έγγραφο των Wikileaks.
Το εν λόγω έγγραφο της Κ.Υ.Π. [νυν Ε.Υ.Π.], που είδε το φως της δημοσιότητας μέσω των Wikileaks και δεν έχει απορριφθεί επισήμως, δείχνει πόσα έπαιρναν μικροί και μεγάλοι πράκτορες, απομυζώντας το Δημόσιο.
Αίσθηση προκαλούν τα δυο ευρήματα από το έγγραφο αυτό. Το μεν είναι το ποιοί είναι οι μισθοδοτούμενοι της κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών και δε άλλο είναι τα ποσά που αυτοί ελάμβαναν.
Σύμφωνα με το περιεχόμενο του εγγράφου οι μισθοί όλων των συνεργατών ήταν έως και 10πλάσιοι του μέσου μισθού στην Ελλάδα μεταξύ 1980-1982.
Αν η υπόθεση διερευνηθεί διεξοδικά και σε βάθος και δεν περιοριστεί σε επιδερμική προσέγγιση, ενδέχεται να προκύψουν σημαντικά ευρήματα για το ρόλο ανθρώπων των Μ.Μ.Ε. και της πολιτικής, καθώς και για τη διαχρονική διασπάθιση δημοσίου χρήματος.
Στο συγκεκριμένο έγγραφο φαίνεται ότι ο επικεφαλής της Χρυσής Αυγής, Νίκος Μιχαλολιάκος ελάμβανε μηνιαίο μισθό ύψους 120.000 δραχμών και ο Κ. Πλεύρης 200.000 δραχμές μηνιαίως , ως υψηλά αμειβόμενος, όταν ο μέσος μισθός -τότε- κυμαινόταν μεταξύ 12-15.000 δραχμών.
Επίσης, μισθοδοτούνταν με 92.000 δραχμές κι ο πρόεδρος του ΕΝΕΚ [εθνικιστική νεοναζιστική οργάνωση] και εν συνεχεία, στέλεχος της ΟΝΝΕΔ, Πολύδωρος Δάκογλου, κι ο προσφάτως καταδικασθής για υποθέσεις εκβιασμών εκδότης-ιδιοκτήτης τηλεοπτικού σταθμού, Γρηγόρης Μιχαλόπουλος, με τον παχυλό μισθό 180.000 δραχμών.
Συνεχίζει την ανοδική της πορεία η ανεργία,διαψεύδοντας τις θριαμβολογίες της κυβέρνησης για τα οφέλη που θα προέκυπταν από τον τουρισμό.
Τον Ιούνη του 2013 το ποσοστό ανεργίας εκτινάχθηκε στο 27,9%, έναντι 24,6% τον Ιούνη του 2012 και 27,6% το Μάη του 2013.
Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, πρόκειται για εποχικά διορθωμένα στοιχεία.
Οι άνεργοι αυξήθηκαν κατά 174.709 άτομα σε σχέση με τον Ιούνη του 2012 (+14,2%) και κατά 20.254 άτομα σε σχέση με το Μάη του 2013 (+1,5%).
Οι απασχολούμενοι μειώθηκαν κατά 128.998 σε σχέση με τον Ιούνη του 2012 (μείωση 3,4%) και κατά 2.390 σε σχέση με το Μάη του 2013 (μείωση 0,1%).
Σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Αρχή, το σύνολο των απασχολουμένων το φετινό Ιούνη ήταν 3.628.421, οι άνεργοι 1.403.698 και ο οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός 3.334.690 άτομα.
Στους νέους ηλικίας 15-24 ετών η ανεργία «σπάει κόκαλα» καθώς διαμορφώθηκε στο 58,8%, ενώ στις ηλικίες 25-34 διαμορφώθηκε στο 37,4%.
Η περιοχή με τη μεγαλύτερη ανεργία είναι η Ήπειρος - Δυτική Μακεδονία (29,7%) και ακολουθούν η Μακεδονία - Θράκη (29,5%) και η Αττική (27,7%).
