ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ: 1943 ολοκληρώνεται η τρίτη και τελευταία φάση της μεγαλύτερης μάχης τεθωρακισμένων στη σύγχρονη ιστορία

«Άραγε μπορούμε να ξεχάσουμε / Εγώ κι εσύ, το σαράντα τρία / Θυμάσαι, η Μάχη του Κουρσκ / Τότε φλεγόταν; / Και ο Σοβιετικός στρατιώτης / Περνώντας στην αθανασία / Ηταν πιο δυνατός απ' τη φωτιά / Πιο γερός από το μέταλλο (...)» (σοβιετικό τραγούδι)

Σήμερα συμπληρώνονται 71 χρόνια από τις 23 του Αυγούστου του 1943, οπότε ολοκληρώθηκε η τρίτη και τελευταία φάση της μεγαλύτερης μάχης τεθωρακισμένων στη σύγχρονη ιστορία και της πλέον σημαντικής για τη νικηφόρα έκβαση, όχι μόνο του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου της Σοβιετικής Ενωσης, αλλά και του ίδιου του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου: Της Μάχης του Κουρσκ.

Κράτησε περίπου 50 μέρες (4/7 - 23/8/1943) και συμμετείχαν συνολικά 4 εκατομμύρια άνθρωποι, περίπου 70.000 πυροβόλα και άλλος βαρύς οπλισμός, 13.000 άρματα και τεθωρακισμένα οχήματα, πάνω από 11.000 πολεμικά αεροπλάνα, που συγκρούστηκαν μέχρι θανάτου και καταστροφής σε ένα μέτωπο 550 χιλιομέτρων. Η φασιστική επιχείρηση είχε την κωδική ονομασία «Κάστρο», περισσότερο μάλλον για ψυχολογικούς παρά για συμβολικούς λόγους. Αντιθέτως, η επιχείρηση αντεπίθεσης του Κόκκινου Στρατού βαφτίστηκε «Κουτούζοφ» για άκρως προφανείς, συμβολικούς λόγους: Ο Κουτούζοφ ήταν ο Ρώσος στρατηγός που τσάκισε τη στρατιά του Ναπολέοντα.

Η νίκη στο Κουρσκ σήμανε την έξοδο του Κόκκινου Στρατού προς τον ποταμό Δνείπερο και τη ριζική μεταβολή όλου του πολέμου. Μετά το Κουρσκ, η φασιστική πολεμική μηχανή γυρνά ουσιαστικά σε κατάσταση άμυνας σε όλα τα μέτωπα. Μετά το Κουρσκ καταρρίφθηκαν και όσα προσχήματα είχαν οι «σύμμαχοι» για τη μη ουσιαστική τους εμπλοκή στον πόλεμο, περιμένοντας ουσιαστικά το «μαντρόσκυλο» του ιμπεριαλισμού, που τότε ήταν ο Χίτλερ, να ξεμπερδεύει με τους «κόκκινους». Ο,τι ηθικό είχε απομείνει στους ναζί μετά το Στάλινγκραντ, στο Κουρσκ μετατράπηκε σε εφιάλτη.

Σαν εφιάλτης εμφανίζεται και σήμερα σε κάτι «περίεργους» που αυτο-πλασάρονται ως «αντικειμενικοί» στρατιωτικοί ιστοριογράφοι και που στην ουσία δεν μπορούν να κρύψουν το θαυμασμό τους για τους ναζί, οι οποίοι επιμένουν να απαξιώνουν τη Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη και την καταλυτική συμβολή του Κόκκινου Στρατού «πιπιλίζοντας» «σοφιστείες» περί του «παράγοντα»... «βαριού ρωσικού χειμώνα» (σ.σ. λες και η Γερμανία είναι ...Μπαχάμες) που υποτίθεται ότι «συμμάχησε» με τους Σοβιετικούς: Η Μάχη του Κουρσκ έγινε κατακαλόκαιρο και μάλιστα σε ένα από τα πλέον θερμά καλοκαίρια της 10ετίας του '40 για εκείνη την περιοχή.

Σαν εφιάλτης όμως εμφανίζεται και σε κάθε άλλο παρά «γραφικούς» πολιτικούς εκπροσώπους του κεφαλαίου σήμερα και στη Ρωσία, οι οποίοι «γιορτάζουν» τη μεγαλειώδη αυτή επέτειο, προσπαθώντας να την κοντύνουν στα μέτρα τους. Οπως ο Ρώσος Πρόεδρος Μεντβέντεφ, που νόμισε πως βρήκε τη «χρυσή ευκαιρία» να στείλει «μήνυμα» στους ενδοϊμπεριαλιστικούς αντιπάλους του για τον Καύκασο, χρησιμοποιώντας το βήμα των γιορτασμών στο Κουρσκ.

Αδικος κόπος. Το Κουρσκ ανήκει σε ήρωες όπως ο 29χρονος υπολοχαγός Ιβάν Αντίπιν, ο 19χρονος λοχίας Μίτια Μπορίσοφ, ο 21χρονος αρχιλοχίας Αλιόσα Λέμπεντεφ. Ανήκει στους νεκρούς και επιζήσαντες συντρόφους τους, στο λαό τους και στο σύστημα που τους «γέννησε»: Το Σοσιαλισμό.

Γρηγόρης Τραγγανίδας

(Ριζοσπάστης, 22 Αυγούστου 2008)